Możecie mi mówić Lebannen, choć nie jest to moje prawdziwe imię.
<Widzicie przed sobą wysokiego na ponad 2 metry, potężnie zbudowanego obsydianina ubranego tylko w spodnie. Jego skóra jest szara, oczy zielone jak szmaragdy. Tył głowy ma przedłużony jak inni przedstawiciele tej rasy. Nie rozstaje się ze swoim grubym kosturem (który musi wytrzymać obciążenia do 430kg ). Cały dobytek nosi w plecaku.>
Jestem młodym (189 lat) adeptem sztuki czarodziejstwa. Urodziłem się na rubieżach Barsawii jeszcze w czasie Pogromu, o którym zapewne słyszeliście wiele z opowieści. Na szczęście tylko z opowieści. Od kiedy podróżowanie w świecie stało się w miarę bezpieczne natychmiast, to jest po kilku latach wyruszyłem w świat poznawać życie i stworzenia. Jesteście ciekawymi przejawami życia, choć nieco krótkimi i macie miękką skórę. Tym bardziej dziwią mnie osiągnięcia do jakich jesteście zdolni! I mimo, że na dłuższą metę wolę spokojniejszy świat natury, to obecnie przebywam wśród was i pewnie prędko was nie opuszczę. A przynajmniej do czasu uwolnienia żywogłazu Ayodhya i uwięzionych w nim braci spod jarzma tych plugawych therańskich psów. Oby ich Morze Śmierci pochłonęło! O, przepraszam, poniosło mnie. Wiem, wydaję się powolny i spokojny, ale czasami tracę kontrolę i zapominam, jak łatwo jest was, miękkoskórych trwale uszkodzić.
<Nagle odwraca wzrok gdzieś na bok i zrywając się z miejsca krzyczy>
Hej, ty! Zostaw to drzewo! Jak nie masz gdzie lać, to do namiotu se nalej!

Oto Lebannen, ciekawy świata obsydianin, zwykle potulny jak baranek, oaza spokoju, studnia mądrości i źródełko miłosierdzia. A czasem... niezupełnie.

Witajcie
Mam na imię Iwan. Jak widać jestem elfem.  Normalnym, nie jednym z tych najeżonych kretynów masochistów. De facto niezłe ze mnie ciastko co laseczki? Mam zaledwie 30 latek więc to moje pierwsze imię, pierwsze wspomnienia. Wspomnienia... No właśnie, jestem sierotą i to za sprawą bandy orków, która dla marnego zysku zaszlachtowała moją matkę, ojca i całą resztę karawany kupieckiej gdzieś na bezdrożach puszczy Serwos. Miałem wtedy coś koło 10 lat. I zakończył bym wtedy żywot gdyby nie pewien krasnolud Thorn. Od tamtego czasu jest dla mnie jedyną rodziną. Wychowywałem się w owianym złą sławą Kratas, gdzie razem ze staruszkiem prowadziliśmy kramik z używanymi duperelami. Wydarzenia z dzieciństwa pozostawiły w mojej głowie nienaruszalny ślad. Miewam koszmary... wszędzie te cholerne orki.... eh dobrze że mam remedium na te wspomnienia. Buteleczka dobrej gorzałki pozwala zapomnieć. Niemniej, szukam zemsty na oprawcach moich rodziców. Pamiętam ich przywódcę. Tej mordy nie da się zapomnieć. Zdechnie kiedyś z ręki wojownika Iwana.
Dobra starczy tego użalania się nad przeszłością.
W gruncie rzeczy jestem optymistą, słabość do gorzałki i pięknych kobiet pozwala zapomnieć o problemach. A jak sobie popije za dużo i w mordę umiem dać. No i nie zmuszajcie mnie żebym wtedy użył "szczypawki". 
Hehe ups przepraszam nie przedstawiłem. Szczypawka to jedyna rzecz która została mi po martwym ojcu. Sztylet cudownej urody a runy mogą tylko poświadczyć, że nie wykonał go byle kto.
Dobra muszę spadać. Jeszcze się zdążycie napić z poczciwym Iwanem.
"Nie pozwól nigdy czekać kobiecie" głosi mądre przysłowie....eh jak ja to kocham

Ostatnio edytowany przez Ivvan (2011-01-30 22:58:10)

Nie lubię mojego imienia. Nie lubię mojej wioski. Nie lubię mojej przeszłości. Czuję się niekomfortowo w mojej skórze. Na szczęście ostatnie wydarzenia gonią jedno drugie w takim tempie, że mogę na moment zapomnieć o wszystkim, co mnie denerwuje, i rzucić się w przygodę. Razem z głową, dlatego często zachowuję się jak w gorącej wodzie kąpany. Chciałbym z tego wyrosnąć, ale bez właściwego przewodnika szanse są tylko na moją postępującą degenerację. Wiem, używam trudnych słów, których nie powinienem rozumieć - to zasługa wioskowej starszyzny, której gros było równie upartymi gołowąsami jak ja i zwiedziło dzięki temu kawałek Barsawii. Choć o wielu rzeczach nie mówiono przy Arielu-smarkaczu, ich historie roznieciły nieugaszony do dziś płomień w moich oczach. Płomień pasji. A może...Pasji?

Mówią, żem dobry w mieczu. Wioskową miarą mierząc - być może. Przylgnęło do mnie przezwisko "Fechmistrz", gdy przeciąłem memu sparingpartnerowi szelki od portek bez zadawania mu obrażeń. Przypadek, zrządzenie losu. Moja samoocena poszybowała wzwyż bez żadnego w zasadzie powodu. Liczę tylko na to, że dojrzeję, nim spadnę z tej buzującej od gorącej krwi wysokości.