Ponieważ zbliżają się święta postanowiłem wrócić do Marlowea i skończyć opowiadanie o nim. I tak też zrobiłem. Oto ono. Na końcu oczywiście zagadka. Odpowiedzi proszę przesyłać na mój email albo facebook. Czekam tydzień:

Veritas Therae

Pamiętał tamten dzień. Dzień przed swoją pierwszą poważną sprawą. Mistrz Konan Dojl od rana był jakiś nieswój. Chodził korytarzami akademii i mruczał coś pod nosem, miął skraj płaszcza w dłoni i przygryzał dolną wargę. Uczniowie schodzili mu z drogi – wszystkie trzy objawy świadczyły, że stary jest po prostu wściekły, a nikt nie chciał przecież dostać kilku rózeg, albo nawet wylecieć ze szkoły. Napięcie wzrastało, aż do obiadu. Wtedy, po skończonym posiłku Mistrz wstał, odsunął od siebie krzesło i otarłszy dokładnie usta powiedział:
- Dziś macie wolne popołudnie. Wykłady zostają odwołane. Możecie iść do miasta. Wszyscy poza tobą Marlowe. Ciebie chcę widzieć w moim gabinecie. Zaraz!
Młody t'skrang poczuł jak żołądek podchodzi mu do gardła, a właśnie zjedzony, pyszny śledź w dżemie śliwkowym, pod pierzynką ze śmietany, otoczony kulami młodziutkich cebulek, zaczyna wywijać w brzuchu hołubce. Wstał jednak grzecznie i skłoniwszy przed Konan Dojlem głowę, ruszył za starym do gabinetu wykładowcy. Przez całą drogę nie zamienili ani słowa i Marlowe czuł jak jego przerażenie narasta. Może nauczyciel dowiedział się o nielegalnych wypadach do miejskiego burdelu? Ale dlaczego nie ukarał pozostałych? Nie, musiało chodzić o coś innego. O coś poważniejszego.
- Usiądź – powiedział sucho mistrz i wskazał proste drewniane krzesło, jeden z nielicznych sprzętów jakie znajdowały się tej iście ascetycznej celi. Konan twierdził, że każdy zbędny przedmiot odciąga uwagę adepta od Prawdy, dlatego też zalecał uczniom pozbywanie się rodzinnych pamiątek i niepotrzebnych bibelotów. Ci jednak niezbyt chętnie stosowali się do tych rad – wiedzieli, że taka asceza to nie jedyna droga Poszukiwaczy. Byli bowiem i tacy, którzy nader chętnie gromadzili ziemskie dobra, twierdząc że ucieczka od świata nie ułatwia jego zrozumienia. Mimo że, wielu z nich było znanych i cenionych nawet poza Barsawią, nikt nie był tak sławny jak Konan Dojl.
- Przeczytaj – mistrz rzucił na biurku krótki list. Marlowe podniósł kartkę papieru i odczytał na głos:
- Przyjacielu, sprawy na Therze idą swoim tempem. Nie narzekam. Mam piękną willę, sporo złota i dobre widoki na przyszłość. Jest jednak coś co spędza sen z moich powiek. Ktoś dybie na moje życie. Dlatego też przypominam Ci o moim długu i proszę o pomoc. Wiem, że dzieli nas wiele mil, ale zrobię wszystko by dożyć chwili naszego spotkania. Wierzę, że twe talenty i przenikliwość pozwolą odnaleźć tego który mi zagraża. Do rychłego zobaczenia! Urluk Miażdżyręki.
- To mój druh, jeszcze z czasów wojny therańskiej – zaczął Mistrz – walczyliśmy po przeciwnych stronach, ale podczas jednego ze starć jego i moja bata zderzyły się i znoszone wiatrem rozbiły się wewnątrz dżungli Liaj. Przeżyliśmy tylko my. Gdybym trafił na kogoś innego pewnie nie byłoby mnie tutaj. Na szczęście Urluk był mądrym orkiem. Wiedział, że w dwójkę mamy większe szanse na wyrwanie się z tego zielonego piekła. Długie tygodnie przedzieraliśmy się przez las. Nie zliczę nawet ile razy jego umiejętności ocaliły mój marny żywot. Gdy się rozstawaliśmy obiecałem mu, odwdzięczyć się, gdy tylko będzie potrzebował moich talentów Poszukiwacza Prawdy. Myślałem, że już o mnie zapomniał a tymczasem.
- A zatem wyjeżdża mistrz na Therę? - wykrzyknął zaskoczony Marlowe.
- Ależ skąd głupcze! - syknął Konan – Nie mam sił na taką podróż. Nie te lata. Ale obietnicy dotrzymam. Poślę Urlukowi swego najlepszego ucznia.
- Gwizdona Złotego? - Marlowe aż zamachał ogonem z radości na myśl, że ten bubek i lizus zniknie na długo z akademii.
- Skądże. Nie wytrzymałby jednego dnia na Therze. Wysyłam ciebie!
T'skrang wstał.
- Mistrz raczy żartować, przecież ja nawet nie jestem Poszukiwaczem. Jeszcze rok nim będę mógł używać tego tytułu.
- Bzdura – prychnął Konan – Spotkałem kiedyś pewnego krasnoludzkiego Poszukiwacza imieniem Hercules. Nie kończył żadnej akademii, a był tak dobry jak ja!
- Ale przecież mówiliście, że... że dyscyplina i kręgi to jedno, a wiedza...
- Skądś muszę brać srebrniki na życie, prawda? - westchnął mistrz – Taka akademia to dobry interes. Zresztą proszę – wręczył t'skrangowi kawałek ozdobnie zapisanego pergaminu – wypisałem ci dyplom. Z dniem dzisiejszym skończyłeś Akademię ze stopniem bardzo dobrym.
- Dlaczego nie wzorowym? - spytał Marlowe uważnie studiując pergamin.
- Ocenę obniżyłem za nocne eskapady do domu publicznego.
T'skrang westchnął i skłonił się przed mistrzem.
- Jest jeszcze jeden problem.
- Jaki?
- Pieniądze. Nie stać mnie...
- Szkoła już zapłaciła za lot do Vivane. Pieniądze na dalszy odcinek trasy weźmiesz ze sobą. Weź jeszcze to – mistrz wręczył Marlowowi kawał zwiniętego płótna.
- Co to takiego?
- Płaszcz. Jest magiczny. Studiuj uważnie jego wzorzec, a będzie ci dobrze służył. Nazwałem go Płaszczem Wytchnienia. Czas podróży powinien ci wystarczyć, na zrozumienie dlaczego.
- Dziękuję, za to wyróżnienie Mistrzu – Marlowe nie posiadał się z radości. Zobaczy Vivane i Wielką Therę, poprowadzi swą pierwszą sprawę, zapewni sobie sławę i zazna przygód w dalekim świecie!
- Cała przyjemność po mojej stronie. Wierzę w ciebie. Poradzisz sobie nawet na Therze – powiedział na odchodne Konan Dojl.
- ...albo zginiesz – dodał cicho gdy Marlowe już zniknął za drzwiami.

***

- To była długa, choć pouczająca podróż – westchnął Marlowe kiwając się na fotelu pośród ksiąg.
- Ten płaszcz... - wszedł mu w zdanie Elssar.
- Tak, tak. Noszę go cały czas. Udało mi się do niego dostroić po tygodniu. Za wcześnie. Uwierzyłem w swoje umiejętności, wbiłem się w niepotrzebną dumę. Ale Thera bardzo szybko utarła mi nosa. Wszystko zaczęło się od...

***

Zawsze uważał, że miał w swoim życiu wiele szczęścia. Wyłonił się przecież, ze swego żywogłazu na Wielkiej Therze. Wiele z siedzib jego braci na całym świecie zostało splądrowanych i zniszczonych. Tutaj zaś było spokojnie i bezpiecznie. Nie ciągnęło go ani do przygód ani do podróży. Niektórzy z jego braci znikali na lata, opuszczali wyspę by powrócić z opowieściami o dalekich krainach i nieznanych ludach. On był inny. Lubił przesiadywać nad brzegiem morza i wpatrywać się w przestrzeń, czasem spacerował po mieście i uważnie obserwował życie Theran. Raz nawet popłynął do Sardes na kilka dni – ale to wszystko. Wielka Thera wystarczała. Z grzeczności wysłuchiwał opowieści podróżników swego gatunku, ale w głębi duszy uważał ich za dziwaków i podejrzanych. Czasem nawet gdy pozostali obsydianie reagowali entuzjastycznie na jakąś historię zdobywał się na udawany zachwyt, ale nic poza tym. Zazdrościł kamieniom tego, że mogły leżeć – dla niego każdy ruch był stratą czasu. Marazm i stagnacja zaś wydawały się stanem idealnym.
Po zakończeniu Pogromu uznano, że obsydianie również powinni włączyć w budowanie społeczności rozpoczął poszukiwanie pracy. Z początku najął się do ochrony okrętów. Trafił na „Śmigłego Węża” - niewielką fregatę kursującą pomiędzy Therą, a kontynentem. Kapitanem była tam pewien t'skrangijka, szybka i zwinna Wojowniczka, która marzyła o przygodach, ale jej Dom widział ją raczej w rutynowych rejsach przez morze niż w niebezpiecznych ekspedycjach. Początkowo wydawało mu się, że dobrze trafił, wszak piratów w pobliżu Thery nie widywano od setek lat. Zajął więc wyznaczone miejsce i czekał na wypłynięcie. Zrozumiał, że popełnił błąd gdy tylko okręt wypłynął z portu. Smutek, żal i jakiś wewnętrzny lęk ogarnęły jego umysł gdy tylko Thera zniknęła za horyzontem. Do końca rejsu nic się nie wydarzyło, ale dla niego sam widok przesuwającej się linii brzegowej był dostatecznie bolesny. W Sardes zszedł do portu, aby przekonać się, że nic nie było tam takie jak na Wielkiej Therze. I nie chodziło nawet o zaściankowość i powszechne ubóstwo – to nie miał dla niego żadnego znaczenia – zwyczajnie czuł się jak wyrwana z ziemi roślina. Chodził z marynarzami po innych bazarach, pił piwo w innych karczmach, oglądał inne domy – zniechęcenie rosło. Po powrocie odebrał wypłatę i wrócił do żywogłazu. Spędził w nim dwa lata.
Gdy wyłonił się po tym czasie, podjął ostateczną decyzję – nigdy nie opuści Wielkiej Thery. Następną pracę podjął więc w domu uciech „Wonna bruzda”. Siedział spokojnie na zapleczu i nasłuchiwał. Gdy było za głośno, wychodził go sali gościnnej. Z reguły jego zwalista sylwetka uspokajała co bardziej krewkich gości. Czasem jednak to nie pomagało. Chwytał więc wtedy delikwenta w pasie i zwyczajnie wyrzucał na ulicę. Polubił swoją pracę, miejsce było na tyle ekskluzywne, że do incydentów nie dochodziło często. Pracujące tam kobiety obdarzyły go sympatią, czuły się pod jego opieką bezpiecznie i pewnie. Niestety pewnego dnia, gdy przyszedł do pracy – zamiast pysznej fasady, ujrzał jedynie dymiące zgliszcza. Nie wiedział i nie chciał wiedzieć czy pożar, który zniszczył „Wonną bruzdę” był dziełem przypadku czy aktem rozgrywki pomiędzy therańskimi domami. Poczucie straty było na tyle silne, że wrócił do żywogłazu i wyłonił się z niego po trzech latach.
Tym razem postanowił podjąć pracę na wyspie w miejscu znajdującym się pod jurysdykcją rządzących. Powiadomił o swym zamiarze braci, a ci po krótkiej dyskusji obiecali pomoc. Nie minął tydzień, a znaleziono mu robotę w porcie. Miał pracować w kordegardzie. Gdy tylko w doku pojawiał się okręt, on wyjmował kilka kodeksów i czekał. Podróżni podchodzili do niego i opowiadali się. Jeśli po imieniu podawali zwrot civis Theranus przepuszczał ich dalej gdy tylko znalazł takowe nazwisko w jednym z kodeksów. Gdy pojawiali się cudzoziemcy prosił o list polecający bądź zaproszenie. Jeśli go nie posiadali odsyłał ich na piętro. Nic więcej go nie interesowało. Prosta, zwyczajna, wspaniała praca.
Tego dnia czuł, że coś się wydarzy. Mimo pięknej pogody w powietrzu wisiało napięcie. Na Wielkiej Therze panował spokój, ale on kręcił się na kamiennym krześle niespokojny. Spokój miał być zmącony. Kilkakrotnie mylił się podczas poszukiwań w księgach i nie mógł odnaleźć prostych nazwisk – kolejka oczekujących wydłużała się. Kiedy stanął przed nim młody t'skrang, który przybył tu z Sardes, niepokój wzrósł. Popatrzył na przybysza uważnie – tamten świdrował go swoimi przenikliwymi oczyma.
- Czy posiada pan zaproszenie kogoś z urodzonych? - zapytał cofając się o krok.
- Ależ oczywiście! Proszę oto ono – obcy o twardym północnym akcencie wręczył mu kawałek papieru.
Obsydianin przebiegł oczyma tekst i nieco się uspokoił. Nazwisko obywatela było czytelne i dobrze mu znane. Ostatnio jego bracia wspominali coś o tym Theraninie. Na nieszczęście, nie mógł  przypomnieć sobie o co chodziło. Sięgnął po kodeks i zaczął szukać niejakiego Urluka. Po kilku minutach odnalazł odpowiednią partię tekstu... i zobaczył, że nazwisko zostało niedawno skreślone! Wtedy przypomniał sobie wszystko co mówiono pośród obsydian – Urluk został zamordowany, trwało śledztwo, ale sprawa w którą zamieszani byli czołowi arystokracji zdawała się beznadziejną!  Po raz pierwszy w swojej karierze sięgnął po umieszczony nad biurkiem dzwonek. Szarpnął nim tak mocno, że zerwał linkę.
Gdy strażnicy wyprowadzali związanego przybysza poczuł jak niepokój powoli ustępuje. Być może  jego lęk był przedwczesny.

***

Jeśli przełożeni strażników nie pojawiali się pierwszego dnia, sprawa była poważna – tak przynajmniej uczono w Akademii. Zawsze jednak istniała nadzieja, że więzień jest cenny, bo próbuje się go zmiękczyć za pomocą czasu, a nie ciosów pięści. Dlatego Marlowe siedząc w suchej i jasnej celi miał nadzieję, że cała sprawa przybierze pomyślny obrót. W końcu Mistrz nie miał powodów żeby go okłamać.
Oficer pojawił się następnego dnia po aresztowaniu. Marlowe z miejsca stracił dobry humor, zaraz za młodym gwardzistą w celi pojawił się odziany w długie, biały szaty elf. Jego niebieskie oczy rzucały uważne spojrzenie, niebieskich oczu, nie pozostawiało wątpliwości – mag sondował więźnia.
- Wdepnąłeś w niezłe bagno – odezwał się człowiek.
Poszukiwacz nie odpowiedział.
- Co łączy cię z Urlukiem?
- Zostałem przez niego zaproszony na Wielką Therę. Przedstawiłem odpowiednie dokumenty.
- Urluk nie żyje.
Marlowe skrzywił się nieznacznie. Potwierdzały się jego najgorsze przypuszczenia.
- A zatem wypuścicie mnie i pozwolicie wrócić do domu? - zapytał.
- Nie liczyłbym na to. Przynajmniej dopóki nie rozwiejesz naszych wątpliwości.
- Waszych?
- Cabini Istria – rzucił milczący jak do tej pory elf – Sprawa jest poważna.
Poszukiwacz zagwizdał przez zęby.
- No nie powiem. Jestem zaszczycony. Cóż sprawia, że tak zacna persona interesuje się takim pyłkiem?
Na twarzy elfa nie poruszył się nawet jeden mięsień.
- Tak się dziwnie składa, że ledwie zostałeś aresztowany, pod zarzutem morderstwa obywatela Urluka...
- Hola, hola jak niby miałem zamordować Urluka skoro... - przerwał mu Marlowe, ale nie zdołał skończyć zdania. Strażnik znalazł się tuż przy nim i jednym szybkim ciosem w brzuch posłał na ziemię.
- Ughhh... - jęknął t'skrang zwijając się z bólu – No tak teraz pojąłem. Dziękuję za wyjaśnienie.
Elf położył rękę na ramieniu gwardzisty i ruchem głowy wskazał drzwi. Żołnierz zasalutował i opuścił celę.
- Wybacz ten niezbyt miły początek – powiedział tonem, w którym nie było ani krzty współczucia – mamy jednak prawo podejrzewać, że masz coś wspólnego ze śmiercią tego zacnego arystokraty. Zjawiasz się bez zapowiedzi, nikomu tutaj nieznany, a do tego gdy umieszczamy cię w celi... - urwał nagle i wbił świdrujące spojrzenie w Poszukiwacza.
- Hej, hej jest tam kto? - Marlowe wstał i przesunął dłoń przed twarzą elfa – Mówi się do szanownej Cabini Istrii.
Elf nie zareagował. Milczenie trwało jeszcze chwilę nim zdecydował się kontynuować.
- A do tego gdy umieszczamy cię w celi, do Najwyższego Gubernatora wpływa kolejne zaproszenie dla ciebie. Tym razem od pana Barkasa.
- Mam się cieszyć czy trząść ze strachu?
- Raczej to drugie. Szanowny pan Barkas jest oskarżonym w sprawie.
- No to faktycznie wdepnąłem w bagno. Jesteś ręką, która mnie z niego wyciągnie panie Wielce-Poważny-Członku-Wielce-Poważnej-Organizacji?
- Gdyby to ode mnie zależało kazałbym cię wziąć na tortury i wszystko byś wyśpiewał. Ale Najwyższy Gubernator widzi tę sprawę inaczej – elf mówił spokojnie patrząc na ścianę ponad głową więźnia.
Marlowe odwrócił się i powiedział.
- Gratuluję ściano, ujął się za tobą władca Thery, jak wyjdziesz to powiedz mojemu ojcu że byłem dzielny.
Elf westchnął.
- Możemy porozmawiać poważnie?
- Możemy. Kiedy ściana wychodzi na wolność?
- Nadal mogę skazać cię na tortury.
- Mnie czy ścianę? Zgaduję, że mnie, bo ona jest dość twarda – kopnął w wystającą cegłę i przewrócił oczami udając ból – Cholera będzie się trzymała tygodniami nim wyciągnięcie z niej chociaż gram zaprawy murarskiej.
- Pan Barkas uważa, że twoje talenty mogą przydać się w naszej sprawie. Mimo braku ogłady, charakterystycznej dla twego nędznego pochodzenia, braku zrozumienia dla spraw poważnych i zupełnej nieznajomości Wielkiej Thery myślę, że może mieć nieco racji. Jeśli masz cokolwiek wspólnego z mordercą prędzej czy później się zdradzisz. A jeśli nie, to liczę na to, że będziesz kolejnym celem zabójcy – elf spróbował się uśmiechnąć, ale efekt przypominał raczej jakiś nerwowy tik.
- A to niby czemu?
- Poczuje się zagrożony gdy zajmiesz się sprawą zabójstwa Urluka.
- Skąd pomysł, że zamierzam to zrobić?
- Widzisz mój niemądry przyjacielu, my Theranie znany się na magii jak nikt inny. Poszukiwacze Prawdy to rzadkość nawet tutaj, ale te kilka minut rozmowy pozwoliły mi dowiedzieć się o waszej Dyscyplinie więcej niż planowałem. Nie porzucisz tej zagadki, bo wtedy cała magia w jaką wyposażyły cię Pasje, ucieknie niczym woda z dziurawej amfory.
- Cóż za poetyckie porównanie! Trubadur?
- Mylę się?
„Dobry jest” pomyślał Marlowe i pokręcił przecząco głową.
- Zatem zaczynajmy – powiedział i ruszył do wyjścia z celi.

***

- Urządził się nie ma co! – t'skrang zadarł głową, obserwując sufit w westybulu. Barwne malowidło przedstawiało bitwę pomiędzy flotą Thery, a jakiegoś bliżej nieznanego kraju. Walka toczyła się zarówno na morzu jak i w powietrzu. Malarz na pierwszym planie umieścił płonący therański okręt, który majestatycznie sunął ku szeregom wroga.
- Druga bitwa na morzu Selestryńskim. Początek jego błyskotliwej kariery – odpowiedział elf.
- Urluka?
- Nie. Najwyższego Gubernatora. Też bywam złośliwy.
- Pozostań lepiej przy magii. Lepiej ci wychodzi – odgryzł się Marlowe.
- Urluk był już wtedy oficerem. Flanka którą dowodził rozniosła pirackie skrzydło, co dało nam miażdżące zwycięstwo. Potem przeniesiono go do Barsawii gdzie już nie szło mu tak dobrze. Jego okręt został strącony, a sam Urluk uznany za zaginionego. Po kilku miesiącach jednak pojawił się w Vivane. Przesłuchaliśmy go i uznaliśmy za niewinnego. Z powodu problemów ze zdrowiem został zwolniony z wojska i wrócił na Wielką Therę. Zajął się pożyczkami na procent dla arystokratów. Wysokimi pożyczkami na wysoki procent.
- Sprawdziliście dłużników? - Marlowe wszedł do szerokiego korytarza i chciał przejść dalej ale elf przywołał go ruchem ręki.
- Tutaj znaleźliśmy ciało. Staraliśmy się nie zacierać śladów choć wszystko wydawało się jasne. Truciznę przyjął gdzieś wewnątrz. Musiała działać dość długo. Ork czołgał się do drzwi, co jakiś czas tracąc przytomność – wskazał na szeroką bruzdę rozciągającą się w środku wysypanego żółtym piaskiem korytarza. Rozbił przy tym kilka sprzętów, usiłując wstać. Zmarł w tym miejscu – elf zatrzymał się w tuż przy przejściu do westybulu.
Marlowe klęknął i przyjrzał się śladom.
- O czymś mi jednak nie mówisz. Panie... jak ci właściwie na imię?
- Ezzathriel Błękitny.
- Ładnie. To o czym zapomniałeś Ezzi?
- Ezzathrielu. O niczym.
- Czuję to w twoim głosie Ezzie. Z czymś się kryjesz – Marlowe rozrzucił trochę piasku – Raczej nie jesteś zabójcą, chociaż kto tam was wie. Zależy ci na rozwiązaniu sprawy więc te informacje nie dotyczą śledztwa. A przynajmniej tak ci się wydaje. No więc? Czy nie okazałem się na tyle dobry w te klocki, aby udzielić mi chociaż odrobinę zaufania?
- Niech ci będzie, chociaż faktycznie nie ma to związku ze śledztwem. Strażników wezwała służąca. Ci zaś posłali po Cabini Istrię, jak zwykle gdy ginie ktoś znaczny. Przybyłem ja i nasz stary Ksenomanta, troll imieniem Burłaj. Oceniliśmy sytuację i zbadaliśmy ciało. Nosiło znamiona otrucia. Czarne usta pokryte pianą, twarz naznaczona bólem i brak jakichkolwiek ran. Ślady na korytarzu wskazywały, że Urluk umierał co najmniej godzinę więc badanie ksenomanckie wydawało się bezpieczne.
- Ale nie było prawda Ezzie? - Marlowe wstał rozprostowując dłonie, tak że aż strzeliły palce.
- Nie było. Burłaj rzucił zaklęcie. Wszedł w umysł ofiary i umarł na moich oczach. Był już na to za stary. Wszyscy mu to powtarzaliśmy, ale on nie widział świata poza tropieniem zbrodniarzy i oszustów. Biedak.
- Śmierć na służbie. Wszyscy o niej marzymy.
- Nie kpij! - elf zaczynał tracić cierpliwość – Czy wy barbarzyńcy nawet w obliczu śmierci nie umiecie być poważni?
- My barbarzyńcy jesteśmy poważni całe życie. W każdej sekundzie. Aż do bólu. Ten Burłaj długo w tym pracował? Czym się zajmował?
- Morderstwami i oszustwami wśród arystokracji. Był dla nich bezwzględny. Dziesiątki posłał na śmierć, a setki na galery.
- Pewnie go kochali – pokręcił głową Marlowe i dodał:
- Pokaż mi akta podejrzanych.

***
Dopiero teraz dotarła do niego wielkość Thery. Była już noc, ciemny horyzont rozciągał się daleko daleko stąd, gdzie liczne wyspy morza Selestryńskiego. Dalej był brzeg kontynentu z gwarnym choć biednym Sardes, potem Vivane i wreszcie Barsawia. Wszystkie skryte teraz w nieprzeniknionym mroku. Wszystkie poza Therą. Dziesiątki magicznych lamp umieszczonych nad ulicami sprawiały, że na wyspie cały czas panował dzień. W porównaniu z fosforyzującym mchem znad jeziora Pyros, którym często wykładano ściany kaerów czy krasnoludzkich miast, światła Thery były niczym gwiazda przy świetliku. Marlowe szedł chłonął piękne utrzymane w czystości ulice, przyznając w duchu, że zaczyna rozumieć tutejszą dumę i pogardę dla wszystkiego co nietherańskie. Naraz w jego polu widzenia pojawił się chłopiec. Na oko miał może siedem lat i był rasy ludzkiej. Ciemna czupryna, sklejonych włosów opadała mu na czoło. Szata świeciła dziurami, a chłopak krył w niej lewą dziwnie uniesioną ku górze ręką. Najwyraźniej źle zrosła się po złamaniu czyniąc dzieciaka kaleką. Tak bardzo nie pasował do teherańskich wyznaczników piękna, że Marlowe aż przystanął. Chłopak zbliżył się i wyciągnął zdrową rękę prosząc o datek. Ezzathariel cofnął się o dwa kroki, krzywiąc z odrazy. „Dupek” pomyślał t’skrang sięgając po zwróconą mu przez strażników sakiewkę. Rozsunął rzemyk chcąc wybrać monetę i wtedy pozornie chora ręka chłopaka wystrzeliła ku niemu. Dzieciak dał nura pod ramię t’skranga chwycił w biegu mieszek i pobiegł ulicą w dół. Po kilkudziesięciu krokach widząc, że okradziony nie zamierza go ścigać, odwrócił się i krzyknął:
- Uważaj pan! Tu na Therze każdy kłamie! – po czym zniknął za najbliższym rogiem.
- I tak zamierzałem dać mu wszystko – powiedział Poszukiwacz widząc kpiące spojrzenie elfa – Powiedz mi lepiej skąd wzięliście podejrzanych. Służba?
- Nie posiadał – złośliwy uśmieszek nie schodził z twarzy przedstawiciela Srebrnego Konklawe – Ale po drugiej stronie ulicy mieszkał wyjątkowo wredny sąsiad. Pisywał donosy na wszystkich w dzielnicy. Prowadził też dokładne zapiski co do tego kto kogo i kiedy odwiedził. Mamy więc listę pięciu arystokratów jacy złożyli wizytę Urlukowi.
- A sąsiad?
- To szósty podejrzany.
Marlowe zapatrzył się w niebo.
- Jedno mi tu nie pasuje. Macie podejrzanych, zapewne ich przesłuchaliście. I… nic? Zupełnie?
- Nic.
- ??
- Kamienie Prawdy.
- Aha.
- Barbarzyńcy. Jak wy sobie radzicie bez wysokiej magii?
- Myślimy.
- Świetnie. Ale nadal nie wiesz czym są Kamienie Prawdy.
- Na całe szczęście za wszelką cenę chcesz mi o tym powiedzieć.
- Znasz zaklęcie „Badanie aury”?
- Owszem. Ma niewiele wspólnego z wysoką magią – Marlowe prychnął wzgardliwie.
- Co innego wplecenie tego czaru we wzorzec kamienia. Na stałe.
- Winszuję. Jaki jest efekt?
- Podejrzany kładzie dłoń na kamieniu, a my zadajemy pytanie. Jeśli podejrzany skłamie kamień zaświeci się na czerwono, jeśli powie prawdę na zielono.
- A jeśli podejrzany zostanie wyposażony w taką ilość amuletów…
- Kamień zaświeci się na biało – przerwał elf – Jeżeli mimo naszych próśb podejrzany przez trzy próby nie zniweluje swojej bariery magicznej zostanie aresztowany.
- Taki kamień nigdy się nie pomylił?
- Nigdy.
- Nie wierzę. To tylko narzędzie, nie zastąpi umysłu Dawcy Imion.
- Owszem. Ale jeszcze nigdy nas nie zawiodło.
- Nieźle. Jak mniemam chcesz mi powiedzieć, że wszyscy podejrzani na pytanie: „Czy zabiłeś szlachetnie urodzonego Urluka?” odpowiadali szczerze i odpowiedź owa brzmiała „Nie”.
- Owszem.
- Zatem jest ktoś jeszcze. Może ktoś wszedł tyłem? Może sąsiad kogoś przeoczył, może kogoś krył?
- To możliwe. Jeśli jednak tak się stało – to pewnie jest poza naszym zasięgiem. Przepytaliśmy strażników, przechodniów, pozostałych sąsiadów. Absolutnie nic.
Poszukiwacz zatrzymał się nagle obok ulicznej latarni. Szeroki prospekt krzyżował się tutaj z jeszcze większą ulicą. Tamta zaś biegła w stronę morza kończąc się u stóp wielkiego na dziesięć pięter, kamiennego sfinksa. T’skrang przez chwilę kontemplował zapierający dech w piersiach widok:
- Sfinks. Miecz nad waszymi głowami – rzucił sentencjonalnie.
- Tak powiadają.
- Powiadają. Ale ty znów nie mówisz wszystkiego – Marlowe gwałtownie odwrócił się od sfinksa. Ezzathriel drgnął wystraszony. T’skrang uśmiechnął się pod nosem.
- Na swój prosty, pozbawiony finezji i klasy sposób jesteś niezły w tym co robisz – przyznał elf.
- To komplement?
- Stwierdzenie faktu. Ale masz rację. Mieliśmy mały problem. Zaginął związany z tą sprawą śledczy.
- Nazywasz to małym problemem? To jaki będzie duży problem? Zatonięcie wyspy? Przesłuchiwał kogoś z podejrzanych?
- Aha. Pana Barkasa – elf ruszył przed siebie nie zwracając uwagi na Poszukiwacza.
- I?
- Przedstawił raport z pierwszego przesłuchania. Masz go w aktach. Nic szczególnego, uparł się jednak, że trzeba z Barkasem porozmawiać raz jeszcze. Dostał na to zgodę, ale w noc przed kolejnym przesłuchaniem po prostu zniknął. Wyszedł ze swojego domu i skierował się w stronę willi podejrzanego. Nigdy tam nie dotarł. Zgaduję, że pan Barkas będzie pierwszym którego przesłuchasz?
- Błąd. Będzie drugi. Umówisz mi spotkania.
- Nie jestem twoim umyślnym.
- Zamierzasz wiec utrudniać śledztwo?
Elf przez chwilę ważył w głowie wszystkie za i przeciw.
- Podaj listę wszystkich podejrzanych i godziny w których się do nich udasz – powiedział gdy zbliżyli się do karczmy „Pod okiem sfinksa”.
- Godziny? Raczej dni. Jeden podejrzany dziennie i winny dnia ostatniego.
- Twoja buta wyprzedza twoją przenikliwość o mile. Ale to dobrze – elf uśmiechnął się szczerze – tym większą radość sprawi mi wiadomość o twej porażce.
- Nie licz na nią.
Ezzathariel popatrzył na Marlowe’a tak jak ojciec patrzy na dziecko grzebiące we własnej kupie. Z mieszaniną obrzydzenia i politowania.
- W tej karczmie masz swój pokój. Wybraliśmy najmniejszy. Liczę na to, że jest zawszony.
- Wszy na Wielkiej Therze? – przesadnie zdziwił się Poszukiwacz – Ta wyspa zaczyna mnie rozczarowywać.

***

Jeśli to miał być mały i tani pokój, to Marlowe w jednej chwili gotów był zostawić Barsawię i zamieszkać na Therze. Obawiał się jednak, że nie stać byłoby go nawet na godzinę wypoczynku w tym przybytku. Pokój posiadał bowiem szerokie na trzy osoby łóżko, do tego rozpięty obok hamak (wielorasowość Wielkiej Thery była aż nazbyt widoczna), duży stół, kilka krzeseł oraz odgrodzone miejsce z szerokim lustrem, niewielkim źródełkiem wody różanej i prostym acz schludnym wychodkiem. Śniadania serwowano w sali na dole. Gwarne towarzystwo kupców i podróżników nie bardzo odpowiadało szukającemu spokoju t’skrangowi, ale nie miał wyboru. Spożył wiec szybko jajecznicę, przegryzł pajdą świeżego chleba, popił kubkiem wina i wyszedł na zewnątrz – opuszczając niezwykle interesującą rozmowę na temat tego czy lepiej inwestować w niewolników czy w orichalk.
Gdy tylko stanął na bruku ulicy poczuł jak miasto go przygniata. Karczma znajdowała się na wzgórzu, z którego mógł ogarnąć wzrokiem całą wyspę. Niestety gdyby zebrać w jednym miejscu wszystkie cuda architektoniczne Barsawii, mogłyby konkurować może z jedną dziesiątą Wielkiej Thery. Nie było wątpliwości, że miasto to było najpiękniejszym dziełem Dawców Imion jakie kiedykolwiek i gdziekolwiek powstało. T’skrang spojrzał w niebo – nieco dalej niż karczma w której się zatrzymał, unosił się olbrzymi budynek. Przypominająca wielki na kilka pięter płomień świecy siedziba Cabini Istria, była teraz pusta. Najbliższe zebranie Srebrnego Konklawe zaplanowano na za rok. Dla magów Thery nie miało to jednak znaczenia – budowla lewitowała nad wyspą pożerając wartą setki złotych monet energię. Nieco dalej znajdowała się siedziba rodu Krandów. Olbrzymi wielościan unosił się już nad wodą. Był przezroczysty – tak jakby chcieli pokazać, że oferowane przez nich magiczne usługi są przejrzyste dla każdego. Dom Jotyn zaś wręcz przeciwnie, był cały czarny, dodatkowo ściany udekorowano milionami srebrnych masek, które zmieniały wyraz twarzy od gniewu aż po radość. Wszystkie siedziby pozostałych ośmiu domów również unosiły się ponad zabudową miasta, przyprawiając t’skranga o ból głowy. Srebrny sześcian, którego ścianę wyłożono milionami monet symbolizował bogactwo domu Argenti, olbrzymie połączone dziesiątkami kładek i wiszących mostów ze sobą kule, wydrążone w środku niczym kopiec termitów to z kolei siedziba Carincich imperialnych kupców. Dalej Marlowe ujrzał najdziwniejszą z teherańskich posiadłości – dom Heindarich – dziwaczną konstrukcję, pełną olbrzymich kół zębatych, dziwni, przekładni i skomplikowanych mechanizmów. Wszystkie one wprawione w ruch, zmieniały swe miejsce, przeskakiwały, zatrzymywały się by po chwili znów ruszyć do niekończącej się gonitwy. Nad wszystkimi górowały olbrzymie kolumny sięgające obłoków. Nikt nie wiedział po co je wzniesiono, Dawcy Imion gubili się w domysłach. I właśnie wtedy gdy zmęczony wzrok t’skranga zatrzymał się na najdalszej z kolumn, do Poszukiwacza dotarło coś jeszcze. Thera nie była piękna! Każda z tych wspaniałych budowli oglądana z osobna zachwycała to fakt, ale razem były ohydne. Zupełnie do siebie nie pasowały! To była istota tej wyspy – każdy z rodów myślał tylko o własnej potędze. Jego członkowie tworzyli wspaniałe siedziby nie martwiąc się jednak zupełnie o wizerunek całej wyspy. A ta przytłaczała, przyginała do ziemi – budziła podziw, ale i strach połączony z przygnębieniem. W tym momencie Marlowe po raz pierwszy zatęsknił za pięknem i dzikością Barsawii.
Pokręcił głową i ruszył w dół – miał przed sobą pierwsze spotkanie. Zerknął w spis podejrzanych – Quirmin elf przedstawiciel domu Narlanth. Leciwy mag, był w Vivane podczas wojny z Barsawią. Tam miał poznać Urluka. Twierdził, że do domu ofiary przybył rano, aby powspominać stare czasy. Miał spędzić tam około piętnastu minut, co pokrywało się z zeznaniami sąsiada. „Dziwnie krótka pogawędka” pomyślał Marlowe, stając przed surową fasadą willi maga. Ogród przed wejściem pełen był wyschniętych żółtych traw i poskręcanych kikutów starych drzew.  Fasada widziana z bliska również sprawiała wrażenie zaniedbanej – łuszczył się tynk, fragmenty rzeźb poodpadały, a obrazu zupełnego rozpadu dopełniały brunatne zacieki. Przez chwile Poszukwacz zastanawiał się czy ktoś tu nadal mieszka. Wystarczyło jedno spojrzenie na ziemię – ślady wskazywały, że od wschodu słońca ścieżkę pokonało co najmniej kilka osób. Marlowe zapukał za pomocą zaśniedziałej kołatki w kształcie głowy trolla. Drzwi zaskrzypiały i po drugiej stronie pojawił się garbaty niewolnik. Człowiek ów był doskonałym odbiciem domu swojego pana – miał tylko jedno oko, ręce powykręcane przez artretyzm i jedną drewnianą nogę. Do tego nie mówił. Za pomocą prostych gestów wskazał Poszukiwaczowi siedzisko przy wejściu, sam zaś udał się po szerokich schodach na pierwsze piętro willi. Z niejakim zaskoczeniem Marlowe zauważył, że szata niewolnika była czysta i wykonana z najlepszego materiału. W Barsawii nie powstydziłby się jej nawet arystokrata. Kim był zatem pan tego domu? T’skrang rozejrzał się po przedsionku – wnętrze posiadłości było w stanie równie godnym pożałowania co fasada. Podarty dywan, skrzypiące schody, grube zasłony które wypłowiały tak bardzo, że nie sposób było odgadnąć jaki był ich pierwotny kolor i… kurz! Całe tony kurzu i pajęczyn. Zapach pleśni był niczym wisienka na torcie. Niewolnik wrócił po kilku minutach, ale jego szata była nadal czysta. Najwyraźniej pan tego domu ofiarował mu ubranie magiczne ubranie.  Mężczyzna zatrzymał się po zejściu ze schodów i wprawiając Marlowe’a w zdumienie wychrypiał:
- Proszę spocząć, pan zejdzie w miarę możliwości!
Poszukiwacz skinął głową i krzywiąc się nieznacznie zasiadł na najmniej zakurzonej z sof. Służący nie odchodził – stał i patrzył w drzwi. Podobny był teraz do jakiegoś niewydarzonego posągu – dzieła opętanego przez Horrora artysty. Marlowe westchnął i opuścił głowę. Mijały minuty, ale Quirmin nie raczył zaszczycić gościa swoją obecnością.
- Twój pan wita tak wszystkich gości czy tylko tych z wymiaru sprawiedliwości? – zapytał t’skrang.
- Proszę spocząć, pan zejdzie w miarę możliwości! – powiedział służący.
Poszukiwacz Prawdy uniósł brwi:
- Zaciąłeś się czy co?
- Proszę spocząć, pan zejdzie w miarę możliwości! – padła odpowiedź.
- Tośmy sobie pogawędzili.
- Proszę spocząć, pan zejdzie w miarę możliwości!
- Kurwa…
- Proszę spocząć, pan zejdzie w miarę możliwości!
Marlowe opadł na siedzisko i westchnął zrezygnowany. Pokręcił tylko głową i zaczął liczyć czas.
Doszedł do dziesięciu tysięcy gdy ciszę zniszczonej willi przerwało skrzypienie schodów. T’skrang uniósł wzrok – u wylotu schodów, na tle zasłony na poły zerwanej zasłony stał wysoki przybrany w czerń elf. Jego blada, pokryta zmarszczkami twarz świeciła w mroku niczym magiczny kryształ. Gospodarz bo to prawdopodobnie jego miał przed oczyma Marlowe, był stary i wychudzony. Gdyby nie prosta szata i fizyczna postać Poszukiwacz przysiągłby, że ma przed sobą Dis. Wstał gdy elf począł powoli zsuwać się na dół. Lewitował kilkanaście centymetrów nad ziemię i powoli wręcz z namaszczeniem ściągając warstwę kurzu z chybotliwej barierki zlatywał ku swemu gościowi.
- Deski przegniły? – zapytał Marlowe gdy tamten wylądował.
- Słucham?
- Deski przegniły i boi się pan chodzić po schodach?
Mag zmilczał złośliwą uwagę. Spojrzał wymownie na gościa, niczym na karalucha chwile przed rozgnieceniem go czubkiem buta.
- Po co pan przyszedł? Rozmawiałem już z Ezzathrielem…
- Widać Ezzie nie uwierzył w pańskie wyjaśnienia – Marlowe machnął przed twarzą maga pismem, w którym elf udzielał mu wszelkich uprawnień przysługujących teherańskiemu urzędnikowi – Przejdźmy do rzeczy, o czym rozmawiał pan z denatem?
- Już mówiłem…
- Gówno mnie obchodzi co mówiłeś! Chcę wiedzieć o czym naprawdę rozmawiałeś z trupem Marlowe spojrzał elfowi prosto w oczy. Postąpił o krok i ich twarze prawie się zetknęły.
- Mam trzysta lat, należę do jednego z najstarszych teherańskich rodów, gdyby tylko chciał jednym skinieniem palca złamałbym ci kark – elf mówił spokojnie bez cienia emocji w głosie.
- Ale tego nie zrobisz. Dom nie udzieli ci poparcia. Podpadłeś i z twojej dawnej sławy zostało jedynie to – Poszukiwacz odwrócił się i szarpnął za wiszącą z tyłu zasłonę. Materiał pękł i spadł na ziemię wzniecając tuman kurzu – do środka wpadły promienie słońca.
- Zapłacisz za to – wysyczał mag.
- Zaczynasz tracić równowagę. Rozczarowałeś mnie. Tylko kilka zdań? Kilka złośliwości i jedna podarta zasłona? Tylko tyle. Bardzo niewiele jak na Mam-Trzysta-Lat-I-Jedwabne-Majtki. Ale wracając do tematu – o czym rozmawiałeś z Urlukiem?
- O dawnych czasach.
- Konkretniej!
- O wojnie w Barsawii.
- Proszę, proszę – szczegół którego zapomniałeś wyjawić Ezziemu. Zamieniem się w słuch.
Mag nie wytrzymał spojrzenia Poszukiwacza. Cofnął się o kilka kroków, oparł ręką o koniec balustrady i patrząc na drzwi powiedział:
- Urluk miał kochankę. Wtedy jeszcze w Vivane. Moja córkę. Próbowałem wybić jej to z głowy. Wszystko bym zrozumiał, ale ona? Moje światło, moja radość życia, moją piękność – mag pokręcił głową – z tym… z tym… z tym obrzydlistwem. Z tym nędznym orkiem! Jak on mógł ją tknąć! – uderzył rękę w drewniane oparcie, które zaskrzypiało niebezpiecznie.
- Zgaduję, że na tykaniu się nie skończyło – Marlowe zmrużył oczy. Miał dość tego domu, smrodu, zatęchłego powietrza i teherańskiej arystokracji – Zapewne w słoneczne letnie popołudnia gdy zmęczeni miłosnymi zapasami legli bez siły w łożu, śmiali się ze starego ojczulka. No cóż rozumiem, to mogło być irytujące. Sam pewnie miałeś na nią ochotę. Nie zaprzeczaj- wszyscy znamy wasze pomysły. Czystość krwi, rasa i takie tam. Podglądałeś ją podczas kąpieli, prawda?
W pierwszej chwili myślał, że przesadził. Stary arystokrata skurczył się jak kot przed atakiem, ale gdy Poszukiwacz Prawdy sięgnął do ukrytego za pazuchą sztyletu, elf opadł na ziemię i załkał żałośnie.
- Nic nie rozumiesz… Nic… Widzisz tylko cielesność głupcze! Kochałem jej duszę! Jej piękny, czysty Wzorzec! Jesteś to wstanie pojąć robaku? Jesteś w stanie?! Kochałeś tak kiedyś? – to krzyczał to szeptał starzec – Wszystko byłoby dobrze gdyby nie on! A potem wybuchła wojna! Głupcy, barbarzyńcy! Czemuście podnieśli rękę na imperium? Dlaczego?! Gdy doszła nas wieść, że okręt Urluka rozbił się w Barsawii… moja córka… moje słoneczko… zabiła się! Rozumiesz robaku? Pojmujesz to? Zabiła się z powodu tego śmiecia! Tak która mogła być naprawdę kimś! A potem… potem kiedy wydawało mi się, że wszystko już skończone, pojawił się on! Przeżył! Przeżył cały i zdrów! Powrócił! Chociaż nienawidziłem go z całego serca, chociaż chciałem zadusić własnymi rękoma, patrzeć jak życie gaśnie w jego oczach… nie potrafiłem.
Opadł zupełnie na podłogę. Łkanie przeszło w szloch. Elf uniósł twarz – była naprawdę straszna. Wykrzywiona grymasem złości, mokra od łez i brudna od wszędobylskiego kurzu – przypominała raczej upiorną maskę niż oblicze żywego Dawcy Imion.
- Nie umiałem go zabić, chociaż chciałem. Na Pasje! Jak bardzo chciałem to zrobić! Ale pierwszego dnia… gdy do niego przyszedłem, pojąłem że moja córka go kochała. Ciało odmówiło mi posłuszeństwa, nie umiałem zbrukać czegoś co pokochała ponad życie. Chociaż był mi obrzydliwy, godzien największej pogardy, raz w tygodniu odwiedzałem go i wspomniałem moje słońce. Chyba do końca myślał, że jestem tylko sympatycznym staruszkiem. Gdyby wiedział, gdyby tylko wiedział, nigdy nie zaprosiłby mnie do swojego domu. A teraz wyjdź! Wiesz już wszystko psie! Możesz mnie aresztować, nie dbam o to! Nic już się nie liczy, rozumiesz? Nic! – krzyczał mag gdy t’skrang ruszył w stronę wyjścia.
- Żegnam – Marlowe skłonił się służącemu.
- Proszę spocząć, pan zejdzie w miarę możliwości! – odpowiedział tamten.
Poszukiwacz nie uśmiechnął się. W ustach nadal czuł smak kurzu.

***
Następnego dnia zerwał się z hamaka niedługo po tym jak zaczęło świtać. Ktoś stał w drzwiach pokoju. Marlowe chwycił leżący pod poduszką sztylet i wtedy tajemniczy gość powiedział:
- Najmocniej przepraszam, że naruszam pański spokój ale...
"Karczmarz?" T'skrang przetarł oczy jedną ręką w drugiej nadal ściskając sztylet.
- ...pan Barkas czeka.
- Przyszedł tutaj? - jaszczur w jednej chwili zeskoczył z hamaka.
- Ależ skąd! Przysłał lektykę.
- To w takim razie jeszcze sobie poczeka - Marlowe przeciągnął się leniwie - Przynieś śniadanie do pokoju.
- Ale pan Barkas... - zaczął karczmarz.
- Poczeka - dokończył Marlowe.
"Dlaczego tak bardzo zależy mu na spotkaniu? Może chce się oczyścić z zarzutów?" Zastanawiał się Poszukiwacz powoli przełykając suszoną rybę i popijając źródlaną wodą. "Tyle, że to nie ma nic wspólnego z jego winą". Westchnął i odstawił pusty kubek. W drzwiach karczmy stało dwóch ubranych w szare tuniki ludzi. Idealne postawy, twarze pozbawione emocji - niemal maszyny, a nie Dawcy Imion. Wzdrygnął się, wspominając wczorajsze spotkanie.
Gdy lektyka po niemal godzinnej podróży zatrzymała się na jednej z przedmiejskich dzielnic Marlowe nie mógł wyjść z podziwu. Barkas niewątpliwie cieszył się poparciem swego domu. Przepiękny pałac był zaprzeczeniem tego co reprezentowała sobą Thera. Chociaż ogromny to prosty i pozbawiony ornamentów. Długie białe kolumny podpierały trójkątny dach. Wewnątrz krył się budynek mieszkalny - trzypiętrowy, skrojony z białego marmuru prostopadłościan aż bił Wzorcem po oczach. Wszystko idealnie symetryczne, utylitarne, ale też uspokające harmonią i spokojem. Służący bez słowa zaprowadzili go do środka. Przeszli przez długi hall, klatkę schodową i dotarli na pierwsze piętro. Tam jeden z niewolników otworzył drzwi i ręką wskazał wejście:
- Pan czeka - powiedział.
Marlowe wszedł do środka. Przy ciężkim kamiennym stole stał obsydianin. Ciało okrył szarą tuniką, która wręcz zlewała się z jego skórą tej samej barwy. Czarne oczy - dwa węgielki skierował na gościa.
- Spóźnił się pan - powiedział z wyraźnym wyrzutem - To niegrzeczne.
T'skrang już chciał rzucić jakąś złośliwą uwagę, ale w ostatniej chwili ugryzł się w język. Tu trzeba będzie przyjąć zupełnie inną taktykę.
- Proszę o wybaczenie, jednak w kraju z którego pochodzę, nie wychodzi się z domu przed spożyciem śniadania - powiedział grzecznie lecz stanowczo.
Barkas milczał chwilę nim już pozbawionym emocji głosem stwierdził:
- W takim razie to ja proszę o wybaczenie. Nie studiowałem dostatecznie długo zwyczajów Barsawii, mógł mi zatem umknąć ten zwyczaj. Mam nadzieję, że nie żywi pan urazy? Nie chciałbym, żeby zaciążył na naszej współpracy.
- Współpracy?
- Tak, to złe słowo - potaknął Barkas - W końcu to tylko pan pracuje. Lubię jednak jego brzmienie. Dodatkowo to ja umożliwiłem panu pobyt na Wyspie, więc można powiedzieć że jestem pańskim pracodawcą.
- Nie można tak powiedzieć - żachnął się jaszczur.
- Proszę się nie gniewać, to tylko moje językowe gierki. Niech pan nie bierze ich na serio. Zapraszam do stołu - obiecuję odpowiedzieć na wszystkie pytania.
Marlowe nie zrobił jednak ani kroku do przodu.
- Czy coś się stało? Nie odpowiada panu ten pokój? Możemy przenieść się do większego - zapytał obsydianin.
- Jest idealny - zaoponował t'skrang - Zbyt idealny.
- Proszę kontynuować, to ciekawe - zachęcił go Barkas.
- Widzi pan pozwolił sobie zbadać jego Wzorzec i muszę przyznać, że czegoś takiego jeszcze nie widziałem. Dobór barw, magicznych przedmiotów - t'skrang wskazał na znajdujące się pod ścianą półki, na których zgromadzono dzieła sztuki, książki, broń i myśliwskie trofea - sprzętów domowych tworzy idealną wręcz harmonię. Nie chciałbym jej zbrukać.
Po raz pierwszy od początku rozmowy Barkas okazał emocje. Jego pociągła, szara, poznaczona bruzdami twarz rozciągnęła się z w szczerym uśmiechu:
- Widzę, że nie myliłem się co pańskiego talentu. Cóż, będę jednak nalegał aby towarzyszył mi pan podczas śniadania. Wzorzec nie powinien ucierpieć. Będzie mnie pan miał na talerzu.
Marlowe skinął głową i powoli ruszył do stołu. Usiadł na zimny krześle i spojrzał na gospodarza. Nie nosił on tak charakterystycznych dla swej rasy ozdób ani nie szpecił ciała tataużami. Można powiedzieć, że był zwyczajny. Dodatkowo jego przekonanie o własnej wyższości było zupełnie inne niż u większości Theran. Pozbawione pychy, która nakazywała przy każdej możliwej okazji potwierdzać przed samym sobą, swój geniusz. O nie, Barrkas był inny - dla niego zdanie innych nie liczyło się. On po prostu wiedział, że jest mądrzejszy od prawie każdego Theranina. Teraz właśnie z uśmiechem na ustach odkrywał nakryte półmiski ustawiając przed Marlowem mięsiwo, warzywa i deser.
- Zacznijmy od dania głównego. Może nieco pana zaskoczę, ale zaręczam że ludy kitajskie spożywają takie mięso na co dzień. Sposób przyrządzania doprowadziły do perfekcji.
- Cóż to takiego?
- Szczur. Wyjątkowo wredny okaz, proszę więc go nie żałować.
Marlowe należał do tych t'skrangów, które choć przywiązane do rodzimej kuchni, uwielbiały wprost próbować nowych rzeczy. Już miał wyciągnąć rękę po podany mu talerzyk, ale poczuł jak magia burzy się w jego żyłach.
- Pan wybaczy - westchnął - ale jestem już po śniadaniu. Jeśli to możliwe poprzestanę na deserze i winie.
Obsydianin wyprostował się. Spojrzał z góry na siedzącego t'skrang. Wyglądał teraz jak posąg - stary i pozbawiony jakichkolwiek uczuć.
- Rani pan moje serce - powiedział zimno.
- Nie sądzi pan, że byłoby to niczym świętokradztwo spożywać taki posiłek z pełnym żołądkiem? - zapytał jaszczur.
Obsydianin roześmiał się.
- Umie pan podejść rozmówcę. Imponuje mi to. Cóż, w takim razie proszę oto ughylar therański i wino jeszcze z czasów Pogromu - przesunął w stronę Marlowe'a kielich i unoszący się w powietrzu słodki przysmak. Jaszczur delikatnie ujął srebrną łyżeczkę i rozpoczął spożywanie słodkości. W tym czasie Barkas odkroił kawałek mięsa i na niewielkim widelczyku uniósł je do światła. Jaszczur który właśnie przełykał kawałek deseru powiedział:
- Z całym szacunkiem dla pańskiego kucharza, ale nie sądzi pan że ughylar smakowałby tak samo gdyby nie latał? Po co tak marnować magię?
- Szczur czeka - obsydianin właśnie przełknął pierwszy kęs - To prosty przepis. Zresztą nie mam kucharza, sam gotuję. Wykorzystałem tylko czyste mięso, bez tkanki tłuszczowej i narządów wewnętrznych. Nieco zmodyfikowałem kitajski przepis, żeby nie powiedzieć że zupełnie go zmieniłem. Z oryginału pozostał jedynie zestaw trzydziestu ziół. Dodałem jeszcze śmietany i tych niewielkich żółtych grzybów rosnących w Barsawii. Jak je nazywacie?
- Kurki.
Barkas roześmiał się.
- Doprawdy przednie. Ale macie tu rację, to zupełnie wystarczająca nazwa. My Theranie mówimy na nie Cantharellus. Zupełnie niepotrzebnie. Zbyt długie słowo.
- O czym rozmawiał pan z Urlukiem? - zapytał nagle Marlowe.
Barkas odpowiedział bez cienia emocji w głosie.
- O pieniądzach. Spłaciłem pewien stary dług.
- Ma pan na to jakiś dowód?
- Owszem, denat wystawił mi pokwitowanie - Barkas właśnie zabierał się za drugą część pieczeni - pokazałem je śledczym, ale mogę pokazać i panu.
- Nie trzeba - Marlowe sięgnął po wino - W jakim nastroju był... jest pyszne!
Barkas uśmiechnął się mile połechtany.
- Kupiłem od jednego ze zbankrutowanych kupców. Tą beczułką spłacił długi. Za następną kupił sobie dom. Miał szczęście, że jego dziadek w trudnych czasach Pogromu myślał o tak przyziemnych sprawach. Ale pytał pan przecież o nastrój naszego zmarłego. Był przestraszony. To dało się wyczuć.
Marlowe spojrzał uważnie na Barkasa.
- Przyznam szczerze, że nie zabawiłem długo. Urluk był myślami gdzieś indziej. Zbywał mnie, ale widziałem że coś go trapi. Podchodził do okna jakby... jakby...
- Kogoś oczekiwał?
- Raczej czegoś się obawiał. Drżały mu ręce. Widać było, że nie spał dobrze.
- Wie pan o co mogło chodzić?
- Nie. Nie byliśmy przyjaciółmi. Robiliśmy razem interesy. To wszystko.
- Jakiego rodzaju interesy? - zainteresował się t'skrang.
- Kupowałem dzieła sztuki. Urluk znał wielu Dawców Imion w Vivane i wielu w Barsawii. Miał kontakty, a ja za nie płaciłem. Nic szczególnie nielegalnego.
Marlowe pokiwał głową. Historia trzymała się kupy. Trzeba będzie tylko sprawdzić co ostatnio ściągnął Barkas i pewnie wykreślić go z listy podejrzanych. W milczeniu pili wino lustrując się nawzajem ciekawskimi spojrzeniami. Wreszcie Marlowe odstawił puchar i powiedział:
- Pan wybaczy, ale będę musiał się już zbierać. Zaspokoiłem moją ciekawość.
Barkas skinął głową i uśmiechnął.
- Do zobaczenia - dodał.
Marlowe ruszył do drzwi, ale tuż przed wyjściem zatrzymał się. Coś mu przyszło do głowy.
- Jeszcze jedno...
- Tak?
- Słyszał pan o zaginionym śledczym? Tym, który rozmawiał z panem? Kiedy widział go pan po raz ostatni?
Uśmiech zgasł na twarzy obsydianina. Marlowe poczuł jak w pokoju robi się zimno. Barkas wstał.
- Taaaak. Powiem panu jedno. Kiedy widziałem go po raz ostatni stał dokładnie w tym miejscu co pan teraz.
Marlowe zrozumiał, że z wykreślaniem Barkasa z listy podejrzanych, trochę się pośpieszył.