Wicer spełnil toast, ciszej zaś odpowiedział:
Miałem ziomka na jej hawirze. Przycisnął komarzycę i wszystko wyśpiewała. Jeden z jej fagasów od turnieju to były żołnierze therański ha!. Tu jest hajs za nie gadanie
To mówiąc podał pod stołem pełną sakiewkę...

Wicer skinął głową:
Mówią, że dziś w nocy zawiną kogoś za wyeksownie Klodiusza. Hmmmm a ołów dla mnie się znajdzie??

Jestem z Ciebie dumny Brachu. Masz tu 20 srebrników (podaje pod ławą). To za dobrą robotę i na kolejne zadania. Chciałbym żebyś się zbliżył do służby Milona i wyniuchał kto z nich został został z Klodiuszem Starszym kiedy został zraniony, przed śmiercią. Jakbyś się czegoś o tym jeszcze dowiedział ołów Cię nie ominie

Wicer tylko kiwnął głową i uśmiechnął się. Potem puścił do Was oko, wstał i ruszył ku wyjściu.
[Jeśli chcecie jeszcze coś mu powiedzieć, to teraz jest ostatnia szansa. Jeśli nie to co robicie?]

Obsydianin potężnie ziewnął.

- Nie wiem jak wy, ale ja jestem wyczerpany. Kończę piwo i wracam na komnaty.

Jak powiedział, tak zrobił.

Tak więc ruszyliście do domu Klodiusza. Czekała Was niewielka kolacja i sen w wygodnych łóżkach. Rankiem zaś zebraliście się w sali jadalnej. Sprawa mordu nie dawała Wam spokoju. Każdy miał jakąś teorię, głośno dyskutowaliście o tym kto jest winny. Jedynie chorąży Lock nie brał udziału w tych dyskusjach. I bynajmniej nie z powodu bólu głowy. Ork zdawał się błądzić myślami zupełnie gdzieś indziej. Tymczasem wniesiono śniadanie, które dziś składało się z michy owsianki i kilku świeżo wypieczonych bułeczek z marmoladą...

Obsydianin jadł spokojnie i powoli mimo, że dzisiejszy dzień mógł przynieść rozwiązanie zagadki śmierci Klodiusza. Nie dał zapanować nad sobą zniecierpliwieniu. Owsiankę najpierw długo dmuchał, zupełnie jakby była go w stanie oparzyć. Następnie powoli łyżką zaczął wyjadać samo gęste z dna miski. Na koniec zaś uniósł ceremonialnie półmisek do ust i przechylając dopijał resztę mleka. Po każdym łyku robił pauzę i wpatrywał się w okna, jakby nad czymś rozmyślając.

Gdy skończył z owsianką zabrał się za bułki. Brał je w swe grube dłonie delikatnie, by nie uronić żadnego okruszka. Nachylając się nad ławę, co by nie nabrudzić sobie na spodnie, zaczął powoli obgryzać skórkę dookoła bułeczki delektując się tym travarskim wypiekiem. Fragment z owocową marmoladą zostawił sobie na koniec. Najpierw, wysunąwszy język, posmakował. Potem z uśmiechem aprobaty powoli skonsumował w kilku małych kęsach. Ceremonię jedzenia bułeczki z dżemem powtórzył jeszcze kilka razy. A gdy jego talerz świecił już pustkami, Leb zaczął rozglądać się po talerzach drużyny, szukając niechcianych bułek. Pamiętał, że ten dzień będzie wymagał sporo energii, więc starał się dobrze najeść.

Ostatecznie zakończywszy posiłek, obsydianin wyzbierał ze spodni okruszki, które mimo jego usilnych starań jednak posypały się z pieczywa i co do jednego wyjadł. Następnie podniósł się od stołu, rozprostował kości i - widząc ponaglające spojrzenia niektórych członków drużyny - powiedział:

- W zasadzie, teraz powinienem iść poleżeć dwa kwadranse, co by się posiłek dobrze trawił, ale dla was zrobię wyjątek.

Po czym poszedł do własnej komnaty.

Po około 15 minutach - co doprawdy ciężko było stwierdzić, bo czas strasznie się dłuży, gdy się czeka - pojawił się z powrotem, z kosturem w dłoni, plecakiem przewieszonym przez ramię i nieodłączną tubą na pergaminy i mapy.

- Nie stójcie tak. Chodźmy wreszcie. - powiedział i ruszył z kompanami do willi pani Arione.



[ Jakaż koincydencja, że jest to jednocześnie mój 300 post, w którym osiągnąłem rangę: Nauczyciel ]

Ostatnio edytowany przez Lebannen (2011-04-02 18:36:17)

Tskrang nie wyróżniając sie absolutnie niczym tego poranka, skończył posiłek, w milczeniu udał sie po ekwipunek i dołączył do reszty towarzyszy manifestując cheć opuszczenia lokalu.