Eyeden zaśmiała się pod nosem. Po twarzach zebranych widziała, że groźba zmiażdżenia przez figury Milona nie robi na nich wrażenia. Przekazała Ivvanowi swoje porady (z dala od wścibskich uszu MG ), po czym dodała:
Skopmy drani... ta laska działa mi na nerwy.

Tylko jedno chciałbym dodać. Dla mnie pokonanie Milona jest celem drugim, a pierwszym jest nie pozwolenie na pokonanie Ciebie Ivaanie. Jeśli za bardzo skupimy się tylko na bezpośrednim ataku na króla, który pewnie zostanie przyblokowany, ani się obejrzymy, jak będziesz walczył z Dethią, dla której będzie to dopiero pierwsza walka!! Uważam, że nie powinniśmy do tego dopuścić i próbować kimkolwiek ją osłabić. Dopiero wtedy ruszyć na Milona... Takie jest moje zdanie.
Felsarin mówił dość szybko i z przejęciem jak dzieje się w momentach kiedy jesteś przekonany, że ktoś nie dostrzega istotnego szczegółu. Z drugiej strony wiedział, że nie jest nieomylny dlatego nie naciskał na króla...

Przeciwnicy stanęli naprzeciw siebie. Darneth ujął mocniej miecz i uniósł się lekko do góry(widzieliście to w wykoanniu Lock). Gorg zaś wymierzył z kuszy i stał wpatrując się uważnie w wroga. Darneth ruszył pierwszy dobiegł do wroga i ciął straszliwie z góry. Gorg jakby na to czekał, schylił się i przebiegł pod ręką wojownika. Nastepnie odwrócił się i biegnąc do tyłu strzelił wymierzywszy dokładnie. Wojownik uchylił się, bełt wprawdzie nie wbił się w ciało, ale rozorał jego bok. Darneth tylko się usmiechnął i ruszył w stronę ładującego kusze przeciwnika. Znów spróbował swojego słynnego ciosu zza głowy i znów chybił. Troll był zdecydowanie bardziej zręczny niz na to wyglądał. Darneth przyjrzał mu się skupił i wykonał swój atak po raz kolejny. Tym razem troll opuściło szczęście. Miecz spadł na niego odrobinę szybciej niż rogaty się tego spodziewał. Zaskoczony był także Darnath. Miecz odbił się od płytówki i zdrowy troll ruszył wzdłuż linii graniczej. W biegu założył bełt i śmiejąc sie w głos strzelił. Tym razem bełt poleciał wyżej i rozorał Darnathowi policzek. Wojownik odpowiedział na śmiech trolla tym samym i ruszył na wroga. Postawił wszystko na jedną kartę i uderzył w kuszę Darnatha. Broń Gorga uratowała metalowa osłona. Stal jednak pękła i wiadomo było że następnego ciosu kusza nie wytrzyma. Gorg począł uciekać. Wojownik ruszył za nim, a kiedy już już dopadał ładującego swoją broń przeciwnika, ten nagle przyśpieszył tak że cios wojownika trafił w próżnię. Człowiek stanął zaskoczony, tymczasem troll dobiegł do narożnika i strzelił. Chyba dobrze rozumiał, że to jego ostatnia szansa i następna nie bedzie mu dana. Bełt wbił się wojownikowi w pierś. Wojownik upadł na plecy.
Niemal machinalnie wstał sprężynką i zaciskając z bólu usta ruszył na wroga, który zdążył po rak kolejny nałądować kuszę i szykował sie do założenia bełtu. Darnath był wściekły, nie interesowała go już broń, ani partia. Chciał tylko pokonać wroga, zniszczyć, zetrzeć na proszek. Uderzył z całych sił. Cios był celny lecz orka uratowała płytówka. Hełm który troll nosił, pękł jak bańka jednak wziął na siebie siłę ciosu. Troll jednak zagoniony do rogu nie mógł już uciekać. Nie myśląc wiele kucnął i strzelił z dołu zwiększając dystans. Tym razem miał pewność, że kolejny raz nie da rady naciągnąć kuszy. Bełt trafił Darnatha w tzw. czułe miejsce. Wojownik krzyknął tak głośno, że mieliście wrażenie iż amifeteatr drży w posadach. Utrzymał się jednak na nogach i wściekle machnął mieczem. Ostrze odrąbało prawą połowę zbroi trolla i wróg padł na ziemię brocząc krwią. W ostatnim odruchu spróbował kopnąć wojownika w krocze. Darneth jednak bez trudu uniknął ciosu i uderzył raz jeszcze. Znów trafił w głowę. Pod siłą ciosu najwyraźniej pękła czaszka, bo na podłogę poza krwią trysnęła szara galaretowata substancja. Troll rzucił nogami i znieruchomiał. Darneth zaś podniósł ręce w geście triumfu i... upadł na kolana. Klodianie wiwatowali, nie tak głośno jednak jak do tej pory. Dethia zaś śmiała się w głos patrząc na zwijającego się z bólu wojownika. Po chwili zaś zamknęła oczy i zaczęła coś szeptać - magowie poznali że właśnie zmieniała jedna ze swoich matryc.

Deathia nie była zadowolona z posunięcie Ivvana. Zła zerknęła na Milona i machnęła ręką jakby strząsała z niej jakiś pyłek. Milon kiwnął głową i powiedział:
Roszada

Poinstruowany Milon powiedział krótko:
Skoczek na F3. Szach!

Od strony Milonczyków podniosły się niemrawe oklaski Dethia uśmiechając się przebiegle pomachała Azathaarowi.

Silithar kiwnął tylko głową i ruszył w stronę starego trolla. Ten spojrzał na maga uczynił krok i zachwiał się lekko. Musiał podeprzeć się laską. Dethia spojrzała na to ze zdziwniem i odwróciła się do Milona z miną w stylu "skąd Ty go wytrzasnąłeś". Silithar widząc rekację Dethi uważniej przyjrzał się przeciwnikowi. Czyżby Milon dokoptował kogoś do drużyny przypadkiem. To byłaby dla niego szansa. Uśmiechnął się i stanął w narożniku...

Paręnaście minut wcześniej, w czasie przerwy technicznej, obsydianin również wymienił kilka uwag z dowodzącym Ivvanem.

- Nie będę ci doradzał żadnej konkretnej taktyki, bo sam bym nie wiedział, nawet gdybym był lepszym szachistą. Ale chciałbym przypomnieć ci o dwóch rzeczach. - to mówiąc, Leb przeniósł wzrok na przeciwległą stronę szachownicy, gdzie drużyna Milona stała pewna swojego zwycięstwa - Są wśród nich wojownicy i magowie. Jeśli szykujesz się do bicia, to chyba najlepiej starać się magów atakować wojownikami, a wojowników - magami. Ale to i tak nam chyba nie pomoże wygrać. Skoro zatem nie damy rady, to zróbmy chociaż to, o co prosił Flint. Mieliśmy przeprowadzić rozpoznanie. Cóż, jedyny sposób na poznanie umiejętności przeciwnika - jaki przychodzi mi do głowy - to wyzwanie każdego z nich na pojedynek. - dokończył Lebannen i zamilkł wpatrzony, w któregoś z trolli.

Po chwili jeszcze dodał:

- Będzie dobrze, jeśli przeżyjemy tą konkurencję. Nie będę miał do ciebie wyrzutów, jeśli nie spotkam się z tym w skórze mojego brata, ani gdy będą mnie musieli znosić z szachownicy...

Gdy obsydianin sobie wyobraził, jak próbują go podnieść, aż się uśmiechnął z rozbawienia. Potem jeszcze klepnął króla w ramię i odszedł na swoje pole.

W momencie jak Silithar padał na ziemię Ivvan nie myślał o własnym bezpieczeństwie. Zależało mu tylko aby mag przeżył. Kiedy zobaczył kciuk uniesiony w górę wiedział że musi podołać.
Działał automatycznie. Położył dłoń na swoim amulecie.