Carmel popatrzyła na paznokcie.
-Wątpię abyśmy dostali urlop po tym co się stało. Trzeba trzymać rękę na pulsie. No a ja jestem coś winna królowi, chciałabym się przysłużyć.-Trudno było ocenić, czy jej ton jest ironiczny.

J'role popatrzył na Felsarina dziwnie:
- Czy ja wiem? Jajo można było oddać w Wielkim Pyle, znacznie mniejszym kosztem... ale co ja tam wiem. wzruszył ramionami J'role.

Eyeden nie wyglądała najlepiej. Dwa dni odpoczynku to nic po tym co przeszła... Oczy miała przymknięte, stała koło Ivvana co jakiś czas wspierając głowę na jego ramieniu. Zdawało się że nic do niej nie dociera jednak były to tylko pozory. Sens słów przełożonego dotarł do niej tak samo szybko jak do Felsarina. Skurwielowaty burmistrz zawdzięcza jej życie...
"Ja pierdolę, to już mogła mnie ta gadzina zeżreć..." -pomyślała.
Nie miała żadnych pytań. Chciała wrócić do Gorna i Rhegnara jak najszybciej się dało. Musiała też porozmawiać z Flintem.

Usagi poczuła ulgę, ponieważ wszystko stało się już zrozumiałe i skończyło lepiej niż się spodziewała. Nie komentowała, bo postanowiła sobie spróbować być milsza na przyszłość. Nie powiedziała też nic, bo zdawało jej się, że i tak nikt nie odpowie. Była gotowa do jakiejś misji, bo w zasadzie nic jej nie trzymało, nie miała tutaj bliskich i tylko denerwowały ją duże miasta, gdzie ludzie posiadają swoje rodziny. Stała i czekała aż J'role albo Felsarin zaproponują coś konkretnego.

[Tymczasem obiecane opowiadanie o Marlowie i możliwość zainkasowania kolejnych pul PL]

Marlowe i szpieg K'tenshin

- Marlowe! - głos shivalahalli zabrzmiał jak zgrzyt gwoździa po szkle – Przywołuję cię do porządku!
T'skrang odwrócił się od okna, za którym rozciągała się panorama Miasta na Jeziorze.
- Pani wybaczy, ale odprawiałem rytuał karmiczny – odpowiedział bez emocji w głosie.
- Miałeś nie pojawiać się nad Ban. Powinnam kazać cię ściąć, za to co zrobiłeś.
- Dlaczego zatem moja głowa jeszcze trzyma się szyi?
Władczyni westchnęła i usiadła na ozdobnym krześle z szerokim rzeźbionym oparciem.
- Felsarin się za tobą wstawił.
- Nie ma to jak wsparcie szlachty – uśmiechnął się Poszukiwacz – Uchyla wszystkie drzwi i pozwala napełnić kieskę.
- Na to ostatnie bym nie liczyła. Jeśli złapiesz szpiega, zaskarbisz sobie moją wdzięczność, ale nic ci nie zapłacę.
- Pani! – Marlowe skłonił się aż do ziemi – Twą hojność powinno sławić się w pieśniach.
- Podobnie jak twoje maniery – odparowała shivalahalla.
Przez chwilę mierzyli się wzrokiem, ona z wysokości tronu, on spod okna. Minęło kilkanaście sekund nim Poszukiwacz opuścił głowę.
- Kto jest podejrzany? - spytał.
- Cały Wewnętrzny Krąg.
T'skrang popatrzył na shivalahallę pytająco.
- Sześciu moich najbliższych doradców. Niektórych z nich pewnie jeszcze pamiętasz.
- Kiedy zorientowaliście się, że coś jest nie tak? - zapytał Marlowe grzebiąc za pazuchą.
- Po śmierci Arganhila.
Marlowe pokręcił głową.
- Do dziś nie mogę w to uwierzyć. Wiedzieli gdzie uderzyć.
- Tak. Tym bardziej, że tylko członkowie Wewnętrznego Kręgu znali miejsce jego pobytu.
- Kto woził mu rozkazy?
Uwagi Marlowe'a nie uszło, że królowa skrzywiła się nieznacznie.
- Satulina. Admirał floty V'strimon.
Poszukiwacz wyjął skręcone liście tytoniu. Nie zwracając uwagi na zgorszony wzrok shivalhalli, przystawił je do niewielkiej świecy i zaciągnął się dymem.
- Jest bardzo młoda, szybko robiła karierę. Wsławiła się podczas ostatniej walki z K'tenshin. W bitwie na Południowych Kataraktach, odmówiła wycofania się i prowadząc swoje okręty do ataku, rozbiła K'teshinów, niech ich ogony wiecznie się łamią!
- Proszę proszę, nieposłuszeństwo jednych się nagradza, a innych karze.
- Marlowe! - głos shivalahalli rozbrzmiał w sali odrobinę za głośno. Poszukiwacz zrozumiał, że tym razem przedobrzył. Pochylił głowę, oczekując jakiejś tyrady, albo dalszego krzyku, ale władczyni kontynuowała:
- Ufam jej, ale... sama nie wiem. Ona najczęściej opuszcza Ban.
- Rozumiem. Kto jeszcze?
- Crem'om Mistrz Pnączy...
- O nim możemy zapomnieć – Marlowe machnął ręką.
- Dlaczegóż to?
Poszukiwacz podniósł dłoń, z każdym słowem zginał jeden palec:
- Za stary, zbyt prostolinijny, zbyt długo jest na dworze, przyjaźnił się z Arganhilem... Nie, nie w Crem'oma nie uwierzę. Kto jeszcze?
- Dessideria. Archiwistka. Trzy lata temu przejęła je po Yzzaridzie.
- Zmarło się staremu? - przerwał Marlowe.
- Niestety. Dessideria kocha książki jeszcze bardziej niż jej Mistrz. Prawie nie wychodzi z wieży. Czasem muszę wysyłać po nią straż.
- Kto jest jej skrybą?
- Okwijap. Młody i ambitny. Jego wioskę spalili K'tenshin. Dessideria spotkała go kiedyś na targu, miał ze sobą księgę. Jedyną rzecz jaką zdołał ocalić z pożaru. Chciała ją kupić, ale chłopak się uparł, więc zabrała go ze sobą. Kiedy żył jeszcze Yzzarid, dzieciak pomagał w bibliotece.
- Chwileczkę – przerwał Poszukiwacz – Czy mógł mieć wtedy wgląd w rozkazy?
- Obawiam się, że tak. Mógł też co nieco posłuchać.
- Kto jeszcze?
- Selassia. Handel.
- Zaraz, zaraz... - Marlowe usiłował coś sobie przypomnieć – Ja znam to imię. Jakiś czas temu, mówiono o tej sprawie w Urupie. Naciągnęła paru ważniaków, poza tym zdefraudowała pieniądze samej...
- Tak, tak dobrze słyszałeś. Okradła i mnie.
Marlowe zakrztusił się dymem:
- Khe, khe, khe... i zarządza całym handlem? Oszustka?
- Marlowe, takim talentom nie ucina się głowy.
- Ale inne talenty wyrzuca się z miasta?
Shivalahalla już otwierała usta do krzyku, ale t'skrang zaprotestował:
- Dobrze dobrze, już przepraszam, zagalopowałem się znowu. Proszę kontynuować.
- Ostatnia jest Massonija. Dowódczyni Straży Przybocznej. Widziałeś ją przed wejściem.
- Oskarżyłbym ją za sam pysk – kwaśno rzucił Marlowe.
Władczyni wstała:
- Daruj sobie i lepiej szybko bierz się do pracy. Chcę efektów. I to jak najprędzej!
Marlowe chciał jeszcze coś powiedzieć, ale zrezygnował. Wzruszył ramionami i kłaniając się do samej ziemi, zaczął przesuwać się w stronę wyjścia.

***

Elssar rozłożył się wygodnie w szerokim fotelu. Potoczył wzrokiem po pokoju i zagwizdał przez zęby:
- Fiu, fiu Miasto na Jeziorze, kto by pomyślał... Mógłbym tu spędzić resztę życia.
- Jeszcze ci się znudzi – rzucił Marlowe wyglądając na korytarz – Tym bardziej, że mamy pracę.
Elf spojrzał ciekawie na t'skranga, gdy ten zamknąwszy drzwi, wszedł do wynajętego pomieszczenia.
- To gruba sprawa. W innych okolicznościach, trzymałbym się od niej z daleka, ale teraz nie mam wyjścia. Będziemy szukać szpiega K'tenshin.
- Świetnie! - elf zatarł ręce.
- Nie cieszyłbym się tak. To dworskie intrygi, nikt nie nabije ci guza jak zaczniesz węszyć, tu od razu skręcą ci kark.
Elf machnął ręką.
- Ej! - t'skrang pogroził mu palcem – spędziłem w tym mieście, prawie całe życie. Wiem co mówię. Gdyby nie to, że potrzebuję pomocy, kazałbym ci zostać w karczmie. Ale – westchnął – starość nie radość. Sam nie da rady. Idź już spać, jutro udamy się na pierwsze przesłuchanie.

***
- Łaaaa... ile tu ksiąg – rozdziawił się Elssar gdy znaleźli się w bibliotece.
Marlowe chciał skarcić, chłopaka ale sam też zaniemówił ze zdumieniami. Od czasu gdy był tu ostatni raz, minęło trochę czasu, ale to co ujrzeli przeszło jego najśmielsze oczekiwania. Księgi były wszędzie, na ścianach, w szafach, w koszach pod sufitem, pod podłogą i na niej. Przede wszystkim na podłodze. Elssar właśnie potknął się o jeden z tomów i omal nie upadł.
- Proszę uważać – wysoki wręcz piskliwy głos osadził ich w miejscu – Tu jest biblioteka.
- Tak? Nie zauważyłem – rzucił Marlowe – Za poprzedniego mistrza był tu jednak ciut większy porządek.
Zza sterty ksiąg wyłonił się niewysoki szaro-skóry t'skrang w brudnej połatanej szacie. Uważnie przypatrzył się przybyłym i zmarszczywszy brwi zapytał:
- Panowie...?
- Tak panowie – odpowiedział Poszukiwacz – miło mi panią poznać!
- Hej! - oburzył się t'skrang, a jego głos uderzył w jeszcze wyższe tony – Jestem Okwijap!
Marlowe położył ręce na policzkach i przewrócił oczami
- Taka pomyłka – jęknął – najmocniej przepraszam!
Bibliotekarz nie kryjąc oburzenia powiedział:
- Pani Desideria jest teraz zajęta. Proszę wyjść!
- Jesteśmy tu z polecenia shivalhalli – wtrącił Elssar.
T'skrang popatrzył na nich uważnie, ale jego twarz nie wyrażała żadnych emocji.
- W takim razie proszę za mną – wskazał drogę do niewielkiego pokoiku w wewnętrznej części wieży – Uwaga!!! - wrzasnął gdy elf omal nie nadepnął kolejnego tomu.
Omijając sterty książek, przedostali się przez pomieszczenie, które w czasach młodości Marlowe'a było czytelnią, teraz zaś podobnie jak reszta biblioteki, stanowiło magazyn. Poszukiwacz odetchnął z ulgą, gdy weszli dotarli na miejsce. Podszedł do okna i otworzył je płosząc stado gołębi. Odetchnął z ulgą. Elssar usadowił się na stercie mniej cennych książek, które spełniały role krzesła.
- Może herbaty? - zapytał bibliotekarz.
- Chętnie – rzucił elf.
- Ja dziękuję – obojętnie powiedział Marlowe – Dessidera to pewnie lepsza pani?
- Lepsza?
- Od poprzedniego Mistrza Ksiąg. Nie używa dyscypliny i takich tam, prawda?
Bibliotekarz wydął usta:
- Skądże znowu, takie barbarzyńskie metody...!
- Ale skuteczne – powiedział Marlowe.
- Co ma pan na myśli?
- Za poprzedniego Mistrza był tu porządek – uśmiechnął się t'skrang.
Okwijap nie odpowiedział, ale widać było, że za chwilę straci cierpliwość. Podał elfowi herbatę, a wtedy na schodach prowadzących pojawiła się bibliotekarka. Była zaskakująco młoda i gdyby nie fakt, że kurzu miała na sobie więcej niż niejedno tomiszcze, można by ją uznać za atrakcyjną. Szczupła o błękitnym umaszczeniu i skośnych oczach, gdyby tylko chciała, mogłaby zawrócić w głowie niejednemu arystokracie. Sekundę później Marlowe przekonał się, że Dessideria, nie marzyła o arystokratach.
- Kochanie – t'skrangijka zupełnie ignorowała gości – popatrz co znalazłam! - podetknęła pod nos Okwijapowi jakiś rękopis. Tamten na jej słowa, zesztywniał niczym posągi przed bramą do Throalu.
- Kochanie – gwizdnął Poszukiwacz – pewnikiem jakiś romans.
Bibliotekarka spojrzała na nich zaskoczona.
- Czytelnicy? Szukacie tu czegoś? - spytała.
- Nie – powiedział Marlowe – odpoczywamy – widząc, jednak że jego słowa mogą być wzięte na serio, dorzucił szybko – wszystkiego na temat śmierci Arganhila.
Bibliotekarka myślała przez chwilę:
- To świeży temat, zbyt świeży. Mamy raporty, ale one...
- Oni mają pozwolenie shivalahalli – przerwał jej Okwijap.
Oczy t'skrangijski zrobiły się maślane. Popatrzyła z uwielbieniem na swego kochanka. Poszukiwacz skrzywił się zniesmaczony.
- Elssar zostaniesz tu i przejrzysz wszystko co ko... kolega ci przyniesie.. – podniósł rękę, którą opierał się na parapecie i urwał w pół słowa.
- Karmicie gołębie? - powiedział chwilę potem otrzepując rękę z okruchów.
- Lubię ptaki – rzucił krótko bibliotekarz.
- Rybami? - spytał Marlowe przesuwając rękę koło nosa – Nie szkoda ci?
- Czasem przylatują mewy – Okwijap wzruszył ramionami.

***
Spotkali się wieczorem w porcie. Marlowe siedział na nadbrzeżu i obserwował drugi brzeg, gdzie dokonywano rozładunku i załadunku okrętów. Elssar zbliżył się do niego zupełnie zrezygnowany. Usiadł obok Mistrza i westchnął ciężko:
- Dlaczego robicie to tak głośno?
- W sensie co?
- No wiesz... tego...
- Nie wiem. Co? - drążył Marlowe.
- No dlaczego t'skrangi tak krzyczą przy kopulacji – wyrzucił z siebie już cały czerwony Elssar – siedzieli na strychu chyba ze dwie godziny. I ciągle krzyczeli, jęczeli, sapali... - machnął ręką.
- A co niby elfy robią to inaczej?
- Oczywiście – zaperzył się Elssar – Szepczą sobie do ucha romantyczne słowa, są delikatne i czułe.
Twarz Poszukiwacza wyrażała coś pomiędzy rozbawieniem, a niesmakiem.
- Dowiedziałeś się czego nowego? - spytał wreszcie.
- Nic zupełnie nic – elf zapatrzył się w przestrzeń – Shivalahalla ma rację, oni doskonale wiedzieli gdzie uderzyć. To musiał być ktoś z Wewnętrznego Kręgu. Parunastu dobrze wyszkolonych żołnierzy. Podpłynęli nocą, zrobili co swoje i odpłynęli. Czysta robota.
- Czyli trochę już wiemy – Marlowe przeciągnął się – Od teraz będziesz obserwował okno wieży. Notuj wszystko co wyda ci się dziwne. Wszystko. Jasne?
Elssar skinął głową.

***
Na rozmowę z Crem'onem udał się dwa dni później. Zaprosił starego maga na spotkanie do niewielkiej cichej tawerny, przy jednym ze spokojniejszych kanałów. Był wieczór, Marlowe zdążył był już znudzić się atmosferą Miasta na Jeziorze – cały czas przesiedział w porcie. Cóż, nie była to Urupa, a pod okiem shivalhalli miasto rozwijało się spokojnie. Występowały tu jedynie dwa gatunki przestępców – ci początkujący, których jeszcze nie udało się schwytać i ci najpotężniejsi, którzy kamuflowali się tak doskonale, że mogli oszukiwać organy ścigania latami. To nie było nadmorskie miasto pełne szumowin i mętów, gdzie za każdym rogiem, można było dostać nóż pod żebra. Urupa była jak gąszcz, po którym idziesz powoli i ostrożnie, mijając trujące rośliny i schodząc z żerowisk drapieżników. A Miasto nad Jeziorem? To raczej piękna ukwiecona łąka, pełna falujących traw, białych lilii, żółtych kaczeńców czy pstrych rosiczek. Idziesz i podziwiasz wielobarwnych kobierzec. Zaraz czy to nie jest roślinność bagienna, zadajesz sobie pytanie. Chwilę później ten piękny dywan z kwiatów zamyka się nad twoją głową. Liny, karasie i okonie ucztują na twoim ciele, jeszcze długie dni.
Tak, tak Miasto nad Jeziorem miało swoje drugie oblicze i Marlowe dobrze je znał. Gdyby chodziło o jakiś duży przemyt, o szmuglowanie prochów czy nawet o handel niewolnikami, wiedziałby kogo pytać. Ale teraz? Najwyraźniej był tu ktoś sprytniejszy – ktoś kto zbudował swoją drugą tożsamość niezwykle starannie i dokładnie. „Czy aż tak dokładnie i starannie?” pomyślał Marlowe, patrząc na Crem'ona pijącego zmrożoną herbatę.
- Ehhhh.. że też ciebie tu nie było – kręcił głową stary – wziąłbym cię do pałacu, dałbyś sobie radę.
- Ta stara prukwa, nigdy by się na to nie zgodziła.
Mistrz Pnączy spojrzał na niego z niesmakiem:
- Ona cię docenia... naprawdę... tylko to... dość skomplikowana osoba.
- Dajmy już temu spokój. Co się stało to się nie odstanie. Powiedz mi lepiej co wiecie na temat śmierci Arganhila?
- K'tenshini. Pewnie nawet nie wiedzieli kogo zabili – wzruszył ramionami Crem'on.
Marlowe skrzywił się nieznacznie. Coś tu nie grało.
- Przecież to był ewidentnie zaplanowany atak!
- Owszem – zgodził się Crem'on – Likwidowali posterunki. W przeciągu miesiąca straciliśmy ich dziesięć.
- Zorganizowana akcja? Skąd wiedzieli?
- Pewnie obserwowali okręty na Wężowej.
- A może...
Crem'on zatrzymał szklanicę przy ustach. Odchylił się i jego głowa, na krótką chwilę znalazła się w aureoli światła. Miał gruby kark, mocno zarysowaną czaszkę i skórę o tak głębokiej barwie, że wydawała się wręcz czarna. Skóra wokół skroni zaś, upstrzona była dziesiątkami niewielkich białych plamek ciągnących się aż do umieszczonego z tyłu głowy grzebienia.
- Daj spokój Marlowe – powiedział i odłożył napój – szargasz tylko pamięć Arganhila. To był zaplanowany atak K'tenshin, nikt nie zdradził. Nie obrażaj nas. Możesz sobie nie znosić shivalahalli, ale daruj nam te oskarżenia.
Poszukiwacz przez chwilę zastanawiał się czy warto dalej drążyć sprawę, postanowił jednak zaryzykować. Odczekał do momentu, gdy Crem'on napije się herbaty i powiedział:
- Działam z rozkazu shivalahalli.
- Khe...kha...ghghghh.. - krztusił się Mistrz Pnączy – Co takiego!? Ona nas podejrzewa?! To skandal! Ja... ja...
- Uspokój się – twardo powiedział Marlowe.
Crem'on zamilkł.
- Dobrze – odezwał się po chwili – skoro dostałeś od niej rozkaz, nie zdradzę cię. Ale wiedz, że jestem oburzony! Zamiast patrzeć w przyszłość tylko rozdrapujemy stare rany! - rzucił wstając z krzesła.
Marlowe patrzył na odchodzącego i coraz bardziej żałował, że wziął tę sprawę.

***

Selassii złożył wizytę dopiero po tygodniu. Cały ten czas spędził w porcie. Przysypiał na nadbrzeżu, albo spacerował pośród doków. Starał się nie myśleć o sprawie, ale poczucie niewykonanego zadania drażniło go, niczym ziarnko piasku w bucie. Wreszcie ruszył do pałacu. Gabinet Mistrzyni Handlu znajdował się tuż pod biblioteką. W korytarzu Marlowe wpadł na dwóch posłańców, którzy właśnie wybiegli z pomieszczenia z jakimiś listami. Poszukiwacz podszedł do ozdobnych drzwi, zapukał i bezceremonialnie wszedł do środka.
- Czego znowu, przecież powiedziałam, że macie... - t'skrangijka zza biurkiem uniosła głowę i urwała. Była kobietą w średnim wieku, schlebiającą najnowszym trendom w modzie. Zdobiła swoją zieloną skórę licznymi kolczykami, nakładkami i wkrętami. Na każdym z palców nosiła po dwa pierścienie, a na wielkim zwieszonym na szyi łańcuchu, skrzyła się srebrna brosza.
- Pan Marlowe? Proszę usiąść. Spodziewałam się pana – powiedziała protekcjonalnie i wróciła do notatek, którymi zajmowała się przed chwilą.
Poszukiwacz obrzucił wzrokiem pokój – czegóż tu nie było! Wyroby krasnoludzkich hutników i metalurgów, elfie i wietrzniackie prace w drewnie, meble wykonane przez t'skrangi z północy, szklane arcydzieła rąk ludzi i plemienne figurki plemion trolli i orków. Wszystkiego po trochu – ustawione bez ładu i składu, choć czyste i pozbawione nawet odrobiny kurzu. Marlowe'a zainteresowała kolekcja zdobionych metalowych kubków, które stały w jednej z oszklonych szaf. Podszedł do tych stojących po lewej strony.
- Fiu, fiu piękna robota – rzucił od niechcenia.
- Dom K'tenshin. Zaraz po Pogromie – powiedziała Selassia nie podnosząc głowy – Proszę darować sobie takie sugestie. Nie zabiłam Arganhila.
- Shivalahalla nie jest taka pewna – powiedział Marlowe.
- W takim razie aresztujcie mnie. Jeśli macie dowody.
- „Jeśli macie dowody” – powtórzył Poszukiwacz – to cholernie daleko od „Nie zabiłam Arganhila”. Nie sądzisz?
Selassia nie odpowiedziała. Drzwi otworzyły się i do środka wleciał wietrzniak-posłaniec.
- Kompania Wschodnia. Niech zaczynają. Wszystkie przyprawy jakie posiadają.
Wietrzniak odebrał od niej kartkę papieru i wyleciał z pokoju.
- Wracając do naszej rozmowy...
- Nie mam panu już nic do powiedzenia – Selassia podniosła głowę i spojrzała Marlowowi w oczy – Nie zabiłam Arganhila. Na żadne pytanie więcej nie odpowiem.
Poszukiwacz chciał coś jeszcze powiedzieć, ale do pokoju wpadł jakiś młody t'skrang.
- Trzy okręty od północy. T'skrangi. Ryby. Pełny ładunek.
- Za ile? - zapytała.
- Pięć dni.
- Zwiększ cła na ryby. O półtora raza.
Marlowe bez pożegnania wyszedł z pokoju.

***

Tego dnia udał się jeszcze do doków. Miał nadzieję, że działa tam jeszcze niewielka knajpka o nazwie „Krzywy ryj”. Pili w niej głównie marynarze płynący na parostatkach od Urupy w głąb lądu. Nie pomylił się – karczma istniała i była pełna hałaśliwych t'skrangów, które właśnie zeszły na ląd. Poszukiwacz wyminął kilku z nich i podszedł do kontuaru.
- Ciemne, korzenne raz – rzucił do barmana.
Leżący na blacie t'skrang uniósł się gwałtownie i rozdziawił pysk.
- Na wszystkie Pasje tego świata, Marlowe?! Tutaj?! Po tym co odwaliłeś?
- Los cudowny, a fortuna zmienna! - zaśmiał się szczerze Poszukiwacz.
- Niech będą Florannusowi dzięki!
Marlowe usiadł obok stałego bywalca „Krzywego ryja”. Był to stary t'skrang o bladej, wręcz białej skórze. Zwano bo Bladawcem, choć po prawdzie nie miał nic wspólnego z tym dziwacznym plemieniem jaszczurów.
- Cóż cię do nas sprowadza?
- Mam prośbę – powiedział Marlowe upiwszy łyk trunku – Selassia cię kryje?
Towarzysz zmarszczył brwi.
- Uuuuu zaczynasz z grubej rury. Kryje, a co?
- Robicie interesy z K'tenshin?
Bladawiec obruszył się
- Wąż morski cię ugryzł w dupę, czy jak? - uniósł do góry lewą dłoń pozbawioną czterech palców – To mi te skurwiele zrobiły, a ja miałby im jeszcze pomagać?
- Spokojnie, spokojnie, chciałem tylko wiedzieć.
- Mów, co mogę dla ciebie zrobić?
- Za trzy dni punkt południe ściągnij tu Selassię. Tylko powiadom ją o tym w ostatniej chwili. Muszę być pewny, że nie zdoła odpowiednio zabezpieczyć swojego gabinetu.
Bladawiec nie wyrażał entuzjazmu
- I niby jak mam to zrobić? Jej ogon przyrósł do stołka. Przychodzi tu raz w miesiącu.
- Kazała zwiększyć cło na rybę.
- Co?? Kiedy??
- Dziś.
- I ja nic nie wiem?
- Widać robi interesy nie tylko z tobą.
- Marlowe... jeśli to prawda... ściągnę ją tutaj choćbym musiał przekupić połowę pałacu!
Poszukiwacz uśmiechnął się i uniósł kufel z piwem.

***

„Udało się staremu” - pomyślał, gdy ujrzał uchylone drzwi od pokoju Selassi. „Ciekawe co musiał wymyślić, że przybyła do niego tak szybko, że nawet nie wystawiła straży?”. Nie zastanawiał się jednak długo. Wszedł do środka i rozglądając się ostrożnie podszedł do biurka. Przez kilka sekund szukał tu jakiejś szkodliwej magii i... znalazł! Dolna szuflada, zaklęcie paraliżujące, działa przy wyciągnięciu. „To dlatego nie potrzebowała strażników” pomyślał i wyjął szufladkę położoną wyżej, a potem z tej niższej wyciągnął plik papierów. Zasiadł za biurkiem i zaczął przeglądać raporty. Musiał się śpieszyć, dlatego nie robił notatek, starał się jednak zapamiętać najważniejsze informacje. Już pierwszy strony upewnił go, że coś jest bardzo mocno nie tak.
Nagle skrzypnęły drzwi. Odruchowo sięgnął po Czarną Broń i wycelował ku wchodzącemu:
- Elssar? - zapytał zaskoczony, gdy elf pojawił się w drzwiach – Jak mnie znalazłeś?
- Tropiłem! - powiedział elf z dumą.
- Jesteś coraz lepszy, ale co tu właściwie robisz?
- Mam bardzo ważne informacje! Wiem kto jest szpiegiem, obserwowałem okno biblioteki i...!
Marlowe w kilku susach znalazł się przy Elssarze i z rozmachu wymierzył mu siarczysty policzek.
- Ale... za co? - elf upadł na ziemię i zaskoczony rozcierał czerwoną twarz.
- Za co? Narażasz śledztwo przychodząc tutaj i jeszcze zawracasz mi głowę jakimiś bzdurami. Znalazłem dowody na winę Selassi!
- Ale... jak to... przecież...
- To ona jest winna. Wieczorem przedstawię dowody shivalahalli! A ty wracaj do swojego zadania!
Elf zerwał się na równe nogi i pochlipując cicho, wybiegł z pokoju. Od strony sufitu dobiegł Marlowe'a jakiś chrobot. „Mało brakowało” pomyślał Poszukiwacz kręcąc głową.

***

Masonija znalazła go w porcie. Marlowe siedział spokojnie przy nadbrzeżu i obserwował uwijających się po drugiej stronie kanału robotników. Strażniczka chrząknęła i dwukrotnie uderzyła włócznią o bruk. Poszukiwacz ziewnął tylko przewracając oczami. Masonija chrząknęła po raz kolejny.
- Korzeń prawoślazu – powiedział Marlowe.
- Co takiego?
- Korzeń prawoślazu. Jest dobry na kaszel.
- Głupcze! Jestem tu z rozkazu shivalhalli! - wrzasnęła wyprowadzona z równowagi Wojowniczka - Jeśli do jutra nie odkryjesz kto stał za śmiercią Arganhila możesz się pakować!
- Do jutra? Bardzo dużo czasu. Zwłaszcza, że ja już to wiem.
Masonija cofnęła się zaskoczona.
- To... dlaczego nie przekazałeś informacji shivalahalli?
- Nie chciało mi się. Siedzenie tu w porcie jest bardzo rozwijające. O zobacz! Belka spadła im do wody!
- To ignorowanie...
- Dobra, dobra – Marlowe wstał i otrzepał swój płaszcz – niech władczyni zbierze Wewnętrzny Krąg dziś wieczorem. Ujawnię kto jest zdrajcą.
Masonija rzuciła mu spojrzenie pełne pogardy i odwróciwszy się na pięcie ruszyła w stronę pałacu. Marlowe odczekał chwilę i powiedział na tyle głośno, aby było go słychać w najbliższym otoczeniu.
- Wyjdź zza tego słupa, Elssar. Tym razem ci się nie udało.
Elf wszedł na brzeg ze spuszczoną głową.
- Tym razem się nie starałem – mruknął.
- Co tu robisz? - Marlowe wrócił do obserwowania robotników.
- Chciałem... chciałem... - dukał, nagle jednak poczuł przypływ odwagi. - Chcę odejść.
Poszukiwacz nawet się nie poruszył.
- Dlaczego? - spytał.
- Uderzył mnie pan. Wyznaczył mi pan bezsensowne zadanie, byle tylko odsunąć mnie od misji. W tym czasie nic pan nie robił tylko wylegiwał się w porcie. Nie chcę takiego mistrza! - zakończył gwałtownie.
Marlowe powoli odwrócił ku niemu głowę. Elssar mógł przysiąc, że widzi smutek na twarzy starego t'skranga. Odetchnął głęboko. „Nie dać mu się nabrać! Tym razem przegiął i musi przeprosić!” powtórzył w myślach.
- Dobrze. Jesteś wolny.
- Co?!
- Jesteś wolny. Nie tego chciałeś?
- Ale... - zaskoczony elf nie wiedział co powiedzieć – Tak po prostu?
- Tak.
Elssar pokręcił z niedowierzaniem głową:
- W takim razie życzę panu szczęścia. I dziękuję. Mimo wszystko, za wszystko.
- Rozczarowałeś mnie – rzucił Marlowe gdy Elssar już odchodził.
- Moimi zdolnościami?
- Nie – uśmiechnął się Poszukiwacz – Te są godne podziwu. Byłbyś dobrym Poszukiwaczem. Ale dlaczego po prostu nie spytałeś o motywy mojego postępowania?
- Nie wiem... - mruknął elf – W sumie to nadal chciałbym wiedzieć.
- Zacznijmy zatem od środka. Wyznaczyłem ci bezsensowne zadanie? Czy mógłbyś mi pokazać swoje notatki.
Elssar skinął głową i podał dwie zmięte karty.
- Światło.. brak światła.. To nieważne... Ptaki... Taaak... Gołębie...Gołębie... Mewy... Ehhh... No cóż najwyraźniej z tej wątpliwości nie będę mógł cię na razie wyleczyć. Dopiero wieczorem. Zaś co do początku – przepraszam, że cię uderzyłem. Zrozumiesz...
- Niby kiedy? - przerwał kpiąco elf.
- Dziś wieczorem. Jeśli wystarczy ci cierpliwości. Zaś co do zakończenia – ciągnął powoli Marlowe – Naprawdę sądzisz, że mógłbym tak trwonić czas w porcie?
- Nooo... yyy... to co pan tu robi – spytał elf czując się coraz mniej pewnie.
- Popatrz tam – Marlowe wskazał na statek w suchym doku – co nie pasuje?
- Hmmmm... sam nie wiem... budują... jakiś parostatek... jest głosiciel Upandala... zaraz... - Elssar zmrużył oczy – czemu oni kłaniają się tej... robotnicy?
- Ano właśnie. Byłby z ciebie dobry Poszukiwacz Prawdy. Może jeszcze będzie, co? Wytrzymasz ze mną do wieczora? Jeśli po wszystkim nadal będziesz chciał odejść, nie będę cię zatrzymywał.
- Dobrze, ale co to ma wspólnego z tamtą kobietą – Elssar wskazał na okręt.
- Admirał floty V'strimon ma dziwny zwyczaj pracować przy budowie każdego parostatku. Tak, tak... Cały czas obserwowałem jedną z podejrzanych. Możemy ją skreślić z listy.
Mina elfa wskazywała na chęć nagłego zapadnięcia się pod ziemię.
- Wieczorem chcę cię widzieć w pałacu. Shivalahalla dostanie to czego pragnie. A wcześniej... Pójdziesz na targ i kupisz kuszę. A potem zrobisz coś jeszcze... – rzucił t'skrang rozprostowując nogi.

***

- To jest skandal!!!! - krzyczał Crem'on – Jakim prawem oskarża się nas, najwierniejszych o szpiegostwo! Jakim prawem?
Zawtórowali mu inni. Kilkanaście sekund wcześniej shivalahalla wyjawiła, że wśród Wewnętrznego Kręgu jest szpieg. Miało to wykazać śledztwo jakie przeprowadził wygnany niegdyś z Miasta na Jeziorze, Poszukiwacz Prawdy – Marlowe. Wszyscy byli wzburzeni. Masonija tłukła włócznią o podłogę, Crem'on krzyczał, Selassia, bibliotekarka i skryba tupali. Tylko Satulina stała przy oknie i tęskno popatrywała w stronę portu.
- Jakim prawem? Moim prawem! Milczeć – krzyknęła shivalahalla.
Nie wiedziała czy tę gwałtowną reakcję spowodowało przyznanie się do szpiegowania swoich zaufanych, czy fakt że w sali zgromadziła kilkunastu kuszników.
- Marlowe! Kto jest winny? Kończmy to szybko.
T'skrang zaciągnął się skrętem i chwilę milczał. Uważnie obserwował oblicza wszystkich zgromadzonych....

[I teraz zgadujemy - Kto jest winnym? W jaki sposób Marlowe do tego doszedł? Proszę o PW - za każdą prawidłową odpowiedź można dostać Pulę Legend]

A zatem zagadka była prosta - udało mi się zwieść tylko jedną osobę

A swoją droga Igor to był kawał dobrego opowiadania. Czytałem jak powieść jakąś.

Nie rozumiem po co skryba karmił mewy. Jaką one grały rolę?
Poza tym opowiadanie całkiem fajne.