[Nie wiecie gdzie jest Kednik - nikt z Was przecież nie podał mu adresu nowej gospody ]

Rankiem spotkaliście się wszyscy w sali jadalnej. Karczmarz podał tym razem kilka bułek, do tego warzywa, rybę, dżem i cienko krojone plastry mięsa. Siedzieliście jedząc śniadanie i myśląc o tym co Was spotka. Do wyznaczonej godziny spotkania były jeszcze dwie godziny. Najpóźniej przy stole zjawiła się Eyeden. Dziewczyna była wyraźnie zaspana i zmęczona.
Tymczasem otworzyły się drzwi wejściowe, a do karczmy wszedł jakiś chłopiec. Podszedł do Felsarina i szepnął mu pare słów na ucho. Jaszczur podniósł się wyszedł. Wrócił po jakiś 10 minutach...

Eyeden zmusiła się do zjedzenia śniadania chociaż wcale nie miała na nie ochoty. Uniosła głowę i spojrzała na tskranga.
-Bardziej kimś, komu cienie przeszłości nie dają spać... -Uśmiechnęła się słabo i dokończyła bułkę z dżemem.
Potem zapłaci karczmarzowi i zapyta o plany towarzyszy.

[Jeśli ktoś chce coś zrobić przez te dwie godziny to prosze dać znać, uwzględnie to później]
W określonym czasie ruszyliście ku umówionemu miejscu. Pod bramą spotkaliście się prawie wszyscy. Brakowało jedynie elfa. Byli za to członkowie arystokracji. Kilka elfów, kilkoro ludzi i parę krasnoludów. Wszyscy nieoficjalnie w podróżnych strojach, bez służby. Co więcej - wszyscy byli konno. Nawet krasnoludy dosiadały kucy. Żaden z nich się nie przywitał, patrzyli na obojętnie i starali się trzymać w pewnej odległości. Wasze oczy zwrócił elf, na wielkim czarnym rumaku. Trzymał się najdalej, a w jego spojrzeniu widać było tony pogardy. Był to Malanel.

Obsydianin był tego dnia wcieleniem spokoju. Jego ruchy wydawały się wolniejsze niż zwykle, niewiele mówił, a gdy już ktoś go o coś pytał, ten odpowiadał z chwilowym opóźnieniem. Ciężko było z jego wyrazu twarzy wyczytać, czy było to starcze zmęczenie, czy po prostu pokój ducha. Teraz stał z przymkniętymi oczyma, wsparty na swoim kiju. Albo nie zauważył, że nie mają na czym jechać, albo po prostu się tym nie przejmował. Po prostu czekał.

Nagle usłyszeliście kolejny tętent kopyt. Po chwili od wschodu nadjechał... Ivvan. Wjechał na dziedziniec oświetlony przez promienie porannego słońca.Elf siedział na śnieżnobiałym ogierze. Jechał stępa, trzymając się w siodle trochę sztywno, ale pewnie. Dwa krasnoludy pokłusowały w jego stronę. Jeden z nich skłonił się nisko i powiedział:
Witaj Ivvanie... Jakże się cieszę, że będziemy razem gościć w zamku Narmera
Ośmielone reakcją krasnoludów ruszyły się też elfy i ludzie. Jedynie Malanel trzymał się z boku.

Eyeden uśmiechnęła się pod nosem na widok siwego ogiera. Musiała przyznać, że widok zadbanego konia poprawił jej humor. Rzuciła okiem na dosiad Ivvana a potem odezwała się do Felsarina i Lebannena.
-Panowie, jeśli nie macie nic przeciwko, może po prostu zaczekajmy na Narmera i zapytajmy go o położenie zamku. A już jak tam dotrzemy i kiedy to nasza sprawa.

Tskrang wrócił szybciej niż planował. Poirytowany zaistniałą sytuacją, dostrzegajac Ivvana zebrał sie grymas niezadowolenia. Wszak elf będąc w posiadaniu szczegółów co do podróży, mógł sie nimi zwyczajnie podzielić, co z pewnościa zaoszczędziłoby zbędnych nieporozumień.
Wiedział że nie moga sobie pozwolić na piesze towarzyszenie tej wyprawie, wiec gdy tylko nadarzyła sie okazja, rzucenia kilku słów tylko do uszy towarzyszy, rzekł:
Nie możemy tak... Może po prostu dowiemy sie gdzie znajduje się posiadłość Naramera i ze względu na pozostawione tutaj niedokończone sprawy, dotrzemy póżniej ?