Obsydianin położył Felsarinowi swoją ciężką dłoń na ramieniu, by dodać powagi temu, co chciał powiedzieć:

- Felsarinie, czy jesteś pewien, że chcesz to zrobić? Wspinanie się po gładkiej ścianie musi być bardzo trudne. Nie chcielibyśmy siedzieć tu zamknięci podczas gdy ty leżałbyś tam połamany i umierał. Moim zdaniem nie ma tam teraz już czego szukać. Albo ten... zamachowiec... jeśli tak go można nazwać, doskonale wiedział co robi i przeżył ten skok. W tym wypadku już dawno go tam nie ma. Albo był to skok samobójczy, w którym to przypadku Narmer najpewniej już wysłał kogoś po ciało. Albo wybrał się do niego jakiś ciekawski strażnik... W każdym razie, jeśli się zdecydujesz, to służę pomocą magiczną. Ale będziesz się musiał spieszyć, bo czar trwa tylko kilka minut. - powiedział, a potem dodał do pozostałych - Warto również przypomnieć jutro Narmerowi o jego obietnicy; obiecał nam dostęp do swojej biblioteki.

Później zaś Leb poszuka majordoma, lub kogokolwiek ze służby i poprosi o przydzielenie mu jakiegoś lokum. Jak nie dostanie, to prześpi się w stajni. Na sianku, nie na gnoju.

[ Czy w miejscu, w którym lądował skoczek był już wąwóz, czy jeszcze ścieżka? Bo z mapki wygląda, jakby wzdłuż muru szła ścieżka. ]

Zatem nie ma na co czekać. Ruszajmy póki możemy - rzekł ruszając powoli w stronę wyjscia z izby.
Felsarinie, prowadź. Wierzę że Twoje umiejętnosci poprowadzą nas właściwie.

Lebannen wyglądał na przygnębionego. Choć rzadko tryskał energią i radością, to teraz minę miał wyjątkowo niewesołą. Cieszył go tylko widok wszystkich w komplecie. Przez pewien czas siedział bez ruchu ważąc coś w myślach. W końcu wyjął zza pasa długi sztylet i zaczął nim kroić bułkę. Potem wstał, wychylił się wgłąb stołu, sięgając do pieczeni i odkroił tym samym narzędziem gruby plaster mięsiwa. Na koniec nadział na ostrze dorodnego pomidora i począł posępnie konsumować posiłek. Wpatrywał się nieruchomo w półmiski przed sobą, chociaż nie wyglądał na zainteresowanego jedzeniem.

Ivvan czuł się jakby właśnie ktoś odebrał mu wszelką nadzieję. Kiedy zobaczył jak leb wyjmuje sztylet wiedział już że to co dowiedział się od horrora było prawdą. Miał nadzieję że to blef jednak teraz był już pewien.
Sprawdzałem sukinsyna. Nie odpowiedział pozytywnie na żadne moje pytanie. A jednak zgodziłem się.
W tym momencie wyrzucił na stół sztylet.
Dla tego kurewskiego badziewia.
Kiedy przyszedł Sernas Ivvan zmierzył go wzrokiem i poczekał aż odejdzie.
Nie mam ochoty jeść
Chodźmy do tej biblioteki. Może dowiemy się jak się tego pozbyć.

Ostatnio edytowany przez Ivvan (2011-07-24 21:31:03)

Lebannen niemo przeżuwając zwrócił wzrok na Eyeden. Ona jedyna jeszcze nie zdradziła co ją spotkało.

Eyeden zdołała przełknąć tylko parę kęsów i wypić łyk zimnej wody. Miała dość. Piekielnie dość. A siedzenie tutaj przy zastawionym stole i udawanie jakby nic się nie stało było z tego wszystkiego najgorsze. Serce podskoczyło jej do gardła gdy ujrzała sztylet Lebannena, zbladła jeszcze bardziej gdy tskrang ukazał podobny, po przemowie Ivvana po prostu się załamała i gdy tylko Azathar wyjawił swoją tajemnicę to był już finał. Westchnęła głęboko i gwałtownie wstała od stołu przewracając do tyłu swoje krzesło. Obróciła się w kierunku drzwi tak by mogli zobaczyć przytroczony do jej pasa sztylet... Spojrzała na towarzyszy i kiwnęła głową w stronę wyjścia. Musieli się dowiedzieć wszystkiego. Jak najprędzej.

Ostatnio edytowany przez Eyeden (2011-07-24 22:17:15)

Ivvan widząc załamanie Eyeden miał pobiec za nią. Kiedy jednak doszedł do nich Malanel Ivvan już wiedział co ma robić.
Malanelu czy Narmer jest w swoim pokoju?

Ostatnio edytowany przez Ivvan (2011-07-24 22:20:32)