Dzieci widząc Was wstały i zamachały dłońmi, jedno chciało Wam dac do zabawy drewnianego konika. Na szczęście udało się wam je bezpiecznie ominąć i ruszyliście dalej. Kiedy dotarliście do rozdroży mutant był już na ziemi. Biegł wzdłuż murów w lewą stronę Felsarin był tuż za nim. I wtedy Waszym oczom ukazała się niewielka furtka w fortyfikacjach. To do niej kierował się zbieg. Przejście było niewielkie człowiek czy tskrang przeszliby bez problemu, obsydianin jednak miałby kłopoty. Nie zajmowało to Waszych myśli, furtka była bowiem zamknięta i słusznie podejrzewaliście że przy probie otwarcia Felsarin dorwie zbiega.
Niestety tak się jednak nie stało. Gdy mutant był kilkanaście kroków przed wyjściem, przejście po prostu się otworzyło. Morderca przyśpieszył...

Uciekinier całym pędem wpadł w niewielka furtkę, Felsarin był tuż tuż za nim. Azathaar dobiegł do przejścia chwilę za nimi. Zapytany o to co się stało tskrang pewnie nie umiał by tego wyjaśnić. Jednak jakiś szósty zmysł podpowiedział mu że spojrzeć w lewo. Ksenomanta kątem oka dojrzał zakapturzoną klęczącą postać trzymającą coś w dłoni. Zahamował łapiąc się otwartej kraty. Zobaczył, że osoba czatująca przy bramie rozciągnęła na wysokości kostek mocną linkę. Jeszcze krok i tskrang leżałby jak długi.
Zerknął w stronę uciekającego mordercy i omal nie krzyknął z radości. Felsarin był już o krok przed zabójcą. I wtedy wszystko się posypało. Uciekający zbliżył się do narożnika najbliższej uliczki, wskoczył w nią. Felsarin siedział mu już prawie na plecach, wyciągał rękę aby złapać powiewający płaszcz mutanta. Nagle zderzył się z kimś kto właśnie szedł poboczem. Zakotłowało się. Trwało to dobrą chwilę zanim gad podniósł się z ziemi. Morderca był juz poza jego zasięgiem. Obaj w jednej chwili spojrzeliście na przeszkodę i po raz kolejny tego dnia zaniemówiliście z wrażenie. W niewielkiej kałuży leżał, postękując... chorąży Lock.

Leb kiedy dobiegłeś do furtki było juz po wszystkim. Felsarin szamotał się na ziemi z chorążym Lockiem, a Azathaar z rozdziawioną paszczęką obserwował całe zajście. Mimo całego komizmu sytuacji, nie było Ci jednak do smiechu. Z przerażeniem stwierdziłeś, że ulica którą uciekł mutant wiedzie prosto do... amfiteatru.

Ivvan
Strażnik milczał. Minęło jeszcze trochę czasu, który spędziłeś na analizowaniu swej pożałowania godnej sytuacji. Nagle coś uderzyło Cię w nogę. Odwróciłeś się i zobaczyłeś, że mocowania łańcucha do ściany po prostu odpadło.
Eyeden
Wspomnienia powracały szeroką falą. Miałaś dziwne wrażenie, że część wizji pochodzi jedynie z Twojej głowy, że nigdy się nie wydarzyła, że to jedynie wizje. Widziałaś siebie na koniu podczas dzikiej jazdy przez step. Latające okręty nad murami wielkiego miasta. Płomienie ogarniające zabudowania wiejskiego domostwa. Przystojnego młodzieńca nachylającego się aby Cię pocałować. Dwóch wojowników toczących bój w powietrzu nad rzeką magmy. Jakąś ponurą katownię. Olbrzymiego kamiennego sfinksa, na rynku wielkiego miasta. Wtedy rozległ się dźwięk dzwonu. Brzmiał coraz to ciszej i ciszej, ale byłas pewna że jest realny i namacalny. Wreszcie gdy dzwon niemal umilkł, zdałaś sobie sprawę że dźwięk pochodził z innego źródła. To nie zaden dzwon, to kajdany opadły z Twoich rąk i nóg i zadzwoniły o posadzkę.

Obsydianin kiwnął głową i, zdyszany, wydusił z siebie:

- Amfiteatr! Może będzie próbował przyspieszyć upływ czasu! Nie ma chwili do stracenia!

I już miał biec dalej, ale jeszcze zatrzymał się i dodał:

- Może wy go gońcie. Ja jestem za wolny, ale mogę ściągnąć pomoc od Klodiusza. Oby miał jakiegoś asa w rękawie!

[ Leb zainteresuje się postacią, która rozciągnęła linę, jeśli ją zobaczył i jeszcze nie uciekła. Inaczej, jeśli żaden z towarzyszy nie wpłynie na jego decyzję, obsydianin ruszy na poszukiwanie burmistrza. Jeśli po drodze do ratusza będzie miał jego dom, to tam najpierw zajrzy. Jeśli nie, to biegnie najpierw do ratusza. ]

[Dodam tylko, że postać od linki zniknęła za załomem]

Eyeden nie zareagowała od razu. Usłyszała dźwięk opadających łańcuchów, poczuła jak delikatnie się ześlizgują ale wciąż siedziała w tej samej pozycji. Jakoś niespecjalnie ją to obeszło. Wciąż była oszołomiona. Dopiero po chwili jej ciało zareagowało. Poruszyła się i zaczęła majstrować przy obroży(chyba że też spadła).
Podniosła się ostrożnie, wspierając dłonią o ścianę, by nie upaść. Stała tak przez moment, przyzwyczajając kręgosłup do nowej pozycji.

Narmerze, co to ma znaczyć? Pozwalasz mi odejść?

Spytała Horrora w myślach, powoli wracając do siebie.

[jeśli Narmer znów nie zamierza odpowiadać, to tylko poproszę o wiadomość że milczy Eyeden ponownie postara się odnaleźć jakąś drogę wyjścia, jeśli jej nie widzi.]

[Ok , w takim razie ciąg dalszy posta -szuka wyjścia, jeśli jest, otwiera ostrożnie i wygląda na zewnątrz]

Eyeden po omacku ruszyła przed siebie. Miała szczęście bo na drzwi trafiła prawie od razu. Co dziwniejsze były otwarte i prowadziły do skąpanego w półmroku korytarza.

[Ivvan - jesteś bez kajdanów]

Eyeden syknęła losowo wybranym przekleństwem i ruszyła wolnym krokiem przed siebie. Szła wzdłuż ściany, czując jak ogarnia ją panika wstydu... Miała nadzieję, że najgorsze przypuszczenia się sprawdzą i zamek będzie wyściełany trupami arystokratów. Przed nimi nie było czego się wstydzić... Wtedy przypomniała sobie, że wcale nie musi być tu sama. Przecież Ivvan musi tu gdzieś być. Wściekła się na samą myśl, że może ją teraz zobaczyć...