Lock ruszył do ataku, zamarkował cios z lewej, by faktycznie uderzyć z prawej strony. Był jednak zbyt wolny. Półork odbił miecz bez większych problemów.
Właśnie wtedy Azathaar wymruczał kilka niezrozumiałych słów i krzyknął "Nie patrzeć!!!". Odwrócili się wszyscy nie liczą Felsarina (który stanął do ksenomanty tyłem). Twarz tskranga w jednej chwili pokryła się ropiejącymi wrzodami, skóra poczęła odchodzić całymi płatami. Po niej od skóry odrywały się kawałki mięsa. Wreszcie pozostała już tylko sama okrwawiona czaszka.
Kusznicy krzyknęli jak jeden mąż i zaczęli uciekać w stronę maszynowni. Dwóch z nich wyrzuciło kusze. Lock nie rozumiał co się dzieje, krew zalewała mu czy i nie dostrzegał dziwnej przemiany Azathaara.
Półork popatrzył z uśmiechem i choć cofnął się o krok nie miał zamiaru uciekać. To dało jednak szansę Lockowi. Ork ruszył przed siebie upatrując swojej szansy w rozkojarzeniu rywala. Celował w dłoń pragnąc wybić przeciwnikowi miecz, ten jednak przejrzał zamiar ojca i na chwilę przed uderzeniem uniósł rękę. Na to tylko czekał Lock, ciął w puste miejsce sięgając brzucha wroga. Cios był celny, jednak zbroja złagodziła jego efekt. Półork pochylił się łapiąc oddech, zatoczył na ojca. Kiedy uniósł głowę, chorąży zobaczył jego twarz oświetloną przez ogień.
- Czas to zakończyć - szepnął  i odskoczył tnąc perfidnie od dołu. Trafił w okolice pachwiny, jednak orka uratował nagolennik. Miecz odbił się z łoskotem od stali nie czyniąc mu żadnej szkody.
- Wracać tu natychmiast !!!- krzyknął półork...

Lock odepchnoł syna ręką tak że ten zrobił krok do tyłu. Chorąży wzioł zamach z prawej do lewej i starał się ciąć na wysokości klatki piersiowej, poziomo. Poczym nie chamował impetu miecz tylko wykonał obrut i cioł na wysokości nóg. Krew zalewała mu oczy, a on modlił się aby poczuć jak miecz zatapia sie w ciele przeciwnika.

Ostatnio edytowany przez LOCK (2011-09-01 17:50:24)

Tskrang nie zwracajac uwagi na korzystną dla Locka pozycję półorka - ponowił zaklęcie.

[jeśli moge w to wrzucić karmę - zrobie to bardzo chętnie ]

Ork uderzył w plecy i poczuł jak miecz zagłębia się w ciele przeciwnika. Drugie uderzenie było już tylko "dopchnięciem" miecza. Syn upadł na ziemię, miecz wysunął mu się z dłoni i... wpadł do lawy, znikając w rozbryzgach ognia. Pół-ork próbował odpełznąć na bok nie dał jednak rady i przewrócił się na plecy.
Lock zobaczył, że twarz wroga blednie a oczy zaczynają zachodzić mgłą.
Azathaar dokończył zaklęcie, jednak nadal nie widział rezultatów.
Tymczasem półork wyszeptał:
Ziiiiimnooo.... i ciemnooooo. Tatusiu... gdzie jesteś??? Przytullllll mnieeee....

Podejrzliwość Lock sprawiła, że nie został zaskoczony. Syn ostatnim odruchem gasnącej świadomości rzucił się w stronę ojca i zadał cios dłonią.
Nieeeeeeeeeee krzyknął Felsarin. Było już jednak za późno. Ork poczuł lekkie ukłucie w plecach. Odskoczył.
Syn śmiał się potwornym śmiechem:
Ha ha ha ha do zobaczenia w piekle tato... to były jego ostatnie słowa. Wyprężył się i znieruchomiał.
Lock sięgnął do pleców. W dłoni trzymał niewielką strzałkę. Poczuł jak świat zaczyna wirować coraz szybciej...

Lock poczuł, że ktoś podaje mu ramię. Ruszył przed siebie, ale po kilku krokach na kamiennej posadzce osunął się na kolana. Na przemian robiło mu się to zimno to gorąco. Upadł na plecy.
Azathaara i Felsarin zobaczyliście, że na twarzy Locka pojawiają się kropelki potu zmieszane z krwią.
Na chwilę Lockowi wróciła przytomność. Ujrzał Azathaara i Felsarina. Po minach towarzyszy, zrozumiał że jest źle...

Nagle Lock ujrzał jakąś postać za plecami towarzyszy. Z cienia wyszedł ork i szedł ku chorążeniu. Lock ze zdumieniem spostrzegł swojego ojca. Chwilę potem ujrzał nadchodzącego dziadka. Wstał i ruszył pewnie w ich stronę. Ze zdziwieniem spostrzegł że nie czuje już bólu. Tymczasem w sali pojawiały się kolejne orki. Wszystkie o kruczoczarnych włosach. Te najstarsze nosiły kamienne młoty i miecze z brązu.
Orki utworzyły szpaler którym kroczył Lock wraz z ojcem. Chorąży czuł, że wszystkie oczy zwrócone są na niego. Spojrzał przed siebie i na końcu drogi ujrzał, olbrzymiego czarnego smoka. Gad otworzył paszczę, z której buchnęły kłęby dymu i powiedział:
Witaj Locku! Teraz jesteśmy już wszyscy! Przeznaczenie zostało dopełnione. Wieczność jest nasza!

Azathaar szarpnął kilkakrotnie Locka za ramię, ten jednak nie reagował. Do obu tskrangów w tej samej chwili dotarło, że pierś wojownika jest już nieruchoma....

Nim tskrang zbliżył się do rzeki lawy, zobaczył jak ciało półorka powoli zaczyna opadać. Wreszcie nabierając tempa, zostało pochłonięte przez lawę. Towarzyszył temu głośny plusk i wybuch ognia.
Sobowtór nie dziwiąc się niczemu ruszył przed siebie i pewnie wkroczył nad rzekę lawy.